فروتنی اندی دان: چگونه بنیانگذاران بونوبوس مبارزه با سلامت روان تقریباً او و او را منقلب کرد شرکت

هیچ چیز مثل قبل نخواهد بود. او از زمان یک دوره شیدایی و تشخیص در کالج در حدود ۱۶ سال قبل، می دانست که دارای اختلال دوقطبی نوع I است، که موسسه ملی سلامت روان توصیف می کند که “با دوره های شیدایی که حداقل هفت روز طول می کشد، یا با علائم شیدایی تعریف می شود. آنقدر شدید هستند که فرد نیاز به مراقبت فوری در بیمارستان دارد. دان مدت‌ها در برابر این برچسب مقاومت کرده بود، حتی اگر چند اپیزود شیدایی کمتر برای قرار دادن برخی از افرادی که او را بهتر می‌شناختند، مانند خواهرش، در حالت آماده‌باش قرار داد. اکنون، پس از یک اپیزود که به خشونت تبدیل شده بود، واقعیت سلامت روان او اجتناب ناپذیر بود.

از برخی جهات، دان خوش شانس بود. . خوشبختانه او بدتر از خودش به کسی صدمه نزد. هر دو زن از نظر جسمی کبود شده بودند و از نظر روحی خیلی بیشتر. او خوش شانس بود که تنها پس از ۱۲ ساعت از زندان خارج شد زیرا موافقت کرده بود یک هفته بعد در جلسه دادگاه حاضر شود. افراد کم برخوردار ممکن است در قفل بمانند. او خوش شانس بود که قاضی در نهایت پس از شش ماه نظارت، اتهامات را رد کرد. و او خوش شانس بود که در زندگی اش افرادی دلسوز و فهمیده داشت که با او برای ایجاد مسیری رو به جلو کار می کردند – از جمله مانوئلا و مادرش. افراد کمتر خوش شانس ممکن است خانواده حامی یا شرکتی نداشته باشند که روی رئیس خود حساب کند.

تا کنون همه ما با برخی از آنها آشنا هستیم. از آمارهای شوم در مورد ارتباط بین مبارزات سلامت روان و کارآفرینی. مطالعه‌ای که توسط مایکل فریمن، روان‌پزشک از دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو انجام شد، نشان داد که تقریباً نیمی از کارآفرینان با مسائل مربوط به سلامت روان سر و کار دارند، در مقایسه با ۳۲ درصد از افراد غیرکارآفرین. همین مطالعه نشان داد که اختلال دوقطبی ۱۱ درصد از کارآفرینان را در مقایسه با تنها ۱ درصد از افراد غیرکارآفرین، و افسردگی، ۳۰ درصد در مقابل ۱۵ درصد را تحت تاثیر قرار می دهد.

به گفته فریمن، ارتباط بین کارآفرینی و سلامت روان به هر دو صورت است: افراد دوقطبی به سمت کارآفرینی کشیده شده است، اما کارآفرینی خود نوعی تعقیب دوقطبی است، جایی که اوج های بالا را می توان به همان اندازه پایین به دنبال داشت – پول درآوردن، تمام شدن پول. ضربه زدن به یک ایده عالی، تماشای شکست آن. کشیدن تمام شب، ناتوانی در بلند شدن از رختخواب. فریمن می‌گوید: «به نوعی جذب شدن به آن نیاز است. کارآفرینی رشد، بستر مناسبی برای پرورش شیوه های کاری ناسالم است. روسای جوانی مانند دان، افرادی که قبلاً به ندرت شغل واقعی داشته اند، خود را با صدها میلیون دلار و تیم هایی از جوانان عمدتاً بدون محدودیت می بینند که می توانند مرز کار و زندگی را در تعقیب اهداف بزرگ برای تغییر جهان یا تغییر جهان پاک کنند. تلاش کردن را تمام کنید – حتی اگر کاری که آنها واقعاً انجام می دهند، مثلاً فروش شلوار باشد.

این سیستمی است که تشویق می کند. هزینه های گزاف را تحمل می کند و رفتار بی پروا یا رفتار بی رحمانه با دیگران را به دنبال رشد به هر قیمتی تحمل می کند – و می تواند خرابی های قابل توجهی را در مسیر خود به جا بگذارد. از نظر دان، این واقعیت همراه با نوسانات سلامت روانی او به این معنی بود که او با فرمان معیوب و بدون ترمز از مسیری با مانع عبور می کرد و شروع به برخورد با چیزهایی کرد، تا اینکه قسمت مانیک او در نیویورک منجر به تصادف شد که او را سرد نگه داشت.

امروز دان در یک اتاق خواب تاریک در شیکاگو، زادگاهش و جایی که بار دیگر زندگی می کند، نشسته است و به سفر خود از زمان حمله و اینکه چگونه او را تغییر داده است. خاطرات او، Burn Rate که در ماه می منتشر شد، رویدادهایی را که منجر به آن شب وحشتناک شد – ترن هوایی بونوبوس، روابط ویران‌شده، اوج‌گیری‌ها و پایین‌ترین سطح‌ها – را مورد بررسی قرار می‌دهد و بی‌دریغ وحشتی را که او بر مردم تحمیل کرد، توصیف می‌کند. نزدیک ترین افراد به او اما پنج سال از آن زمان تا حد زیادی در کتاب غایب است، و شاید مهم‌ترین مجموعه درس‌هایی برای کارآفرینانی باشد که از طریق شیاطین خود کار می‌کنند. دان حرف های زیادی برای گفتن دارد – نه فقط در مورد اینکه چگونه از هم جدا شد، بلکه در مورد اینکه چگونه تلاش کرده تا خودش را دوباره جمع کند.

خود یک کارآفرین، که در سال ۲۰۲۰ یک سیستم فروش بطری آب قابل استفاده مجدد به نام Kadeya را پس از حضور در دو شرکت agtech، در پکن و سائوپائولو، تأسیس کرد، مانوئلا زونینسین در مرحله جت ستینگ با دان در نیویورک ملاقات کرده بود. او می‌دانست که او در آن زمان مشغول کار و مهمانی بود، و بین اولین و دومین قرار ملاقات آنها چهار سال طول کشید، اما چیزی در مورد بلندپرواز بودن و مستقل بودن هر دو – حتی اگر سبک‌های بسیار متفاوتی داشتند – آنها را به سمت یکدیگر جذب کرده بود.

چند روز پس از حمله در سال ۲۰۱۶، زونین‌سین برای مدت کوتاهی از دان در Bellevue دیدن کرد که به عنوان نشانه‌ای از امیدواری در نظر گرفت. او می‌توانست در دوران نقاهت به او بچسبد – و مایه شرمساری بود، زیرا چشم سیاهی داشت که سعی می‌کرد با آرایش پنهان کند. او با مادرش صحبت کرد و او به او توصیه کرد که اگرچه اختلال دوقطبی دان غیر قابل درمان است، اما اگر او دارو مصرف کند و به طور منظم به درمانگرش مراجعه کند، می تواند سلامت روان خود را مدیریت کند و مانوئلا در امان خواهد بود. او گفت: “اما اگر او به پزشک مراجعه نمی کند و داروهایش را مصرف نمی کند، هرگز اجازه نمی دهم با او ازدواج کنید.”

زونین‌سین تصمیم گرفت دان را ببخشد. او اکنون می گوید: “بدیهی است که من او را دوست داشتم و هنوز هم دوستش دارم.” “من می خواستم چیزهای خوب را ببینم.”

بنابراین روند آهسته بهبودی و بازسازی اعتماد آغاز شد. دان و زونینسین شروع به دیدن یکدیگر کردند، اما فقط با حضور یک همراه. شب اول که دوباره با هم در یک اتاق خوابیدند، مادرش هم آنجا بود. اما به تدریج، همانطور که دان نشان داد که از رژیم مراقبتی جدید خود منحرف نخواهد شد، آنها به استقلال بیشتری اضافه کردند. شب اولی که آنها به تنهایی با هم در خانه بودند، چندین عضو خانواده در مواقع اضطراری در حالت آماده باش بودند.

دان یک روانپزشک جدید داشت، که او را روی یک تثبیت کننده خلق و خوی روزانه قرار می دادند، سه بار در هفته با او صحبت می کردند (تا امروز هم ادامه دارد)، و آماده مداخله با داروهای دیگر در صورتی که دان به نظر می رسید که مارپیچ در یک جهت یا آن طرف است، می ایستاد. مادر دان او را در یک برنامه دقیق خواب قرار داد، زیرا تمایل او به خوابیدن روزهای طولانی، یا حتی شبانه روزی، با بدترین عادات او همراه شده بود. تحقیقات ارتباط واضحی بین اختلال خواب و شدت اپیزودهای دوقطبی نشان داده است. دان شروع به پوشیدن فیت بیت کرد و گزارش خواب روزانه خود را با خانواده اش به اشتراک گذاشت. (امروز، اگر او چندین شب با کمتر از شش ساعت خواب داشته باشد، شخصی مداخله ای انجام می دهد و مطمئن می شود که او یک شب خوب استراحت می کند، در حالی که روانپزشک او یک قرص جدید اضافه می کند.)

“من هرگز نمی خواهم مانوئلا دان می‌گوید: “من هرگز نمی خواهم دوباره او را بزنم. من از هر چیزی عبور خواهم کرد تا چنین احتمالی رخ ندهد.”

از برخی جهات، یکی از سخت ترین مراحل برای دان این بود که یاد بگیرد به دیگران درباره اختلال خود بگوید. امروز او تقریباً بلافاصله به دوستان و اطرافیانش اطلاع می دهد، اما ابتدا باید در محل کار از آن روبیکون عبور می کرد. در طول بستری شدن در بیمارستان، او به سادگی از مطب ناپدید شده بود. مردم به تکانشگری و غیبت های مکرر او عادت کرده بودند، اما این بار چیزی به وضوح متفاوت بود. او تصمیم گرفت قبل از اطلاع دادن به کل شرکت به هیئت مدیره خود بگوید، بنابراین پس از اینکه روزی که بازگشت چند نفر از مدیران کلیدی را پر کرد، روز بعد خود را برای تماس با هیئت مدیره آماده کرد – و سپس همه چیز را فاش کرد. به محض اینکه همه روی خط بودند.

او شروع کرد: «هفته گذشته را در بیمارستان گذراندم. “من یک اپیزود داشتم، چیزی که آنها آن را یک دوره شیدایی می نامیدند، که در طی آن عقلم را از دست دادم. قبل از اینکه به بیمارستان بروم، هم مانوئلا و هم مادرش را زدم. وقتی از بیمارستان خارج شدم، مستقیم به دستبند رفتم.” /p>

کارگردان سوالاتی داشتند، اما در کمال تعجب دان، اخبار او با نگرانی و حمایت مواجه شد، نه با عصبانیت یا ناامیدی. دان گفتگو را به اشتراک گذاری استراتژی مدیریت بحران خود معطوف کرد: رژیم جدید خود با روانپزشکش. وکیل او، که معتقد بود این پرونده به جای اینکه به عنوان یک پرونده جنایی تلقی شود، به عنوان یک موضوع سلامت روان رد می شود. و شرکت روابط عمومی قدرتمندی که او استخدام کرده بود، در صورتی که صفحات شایعات به نحوی به داستان او دست پیدا کنند.

توسط در پایان تماس، اتفاق نظر این بود که آنها شانس خوبی برای جلوگیری از آسیب رساندن مسائل شخصی مدیر عامل به شرکت دارند. و دان هنوز شغل داشت. اما Bonobos مشکلات دیگری داشت.

در ماه‌های قبل از اپیزود شیدایی‌اش، دان به این نتیجه سخت رسیده بود که باید شرکت را بفروشد – و شریک قدیمی‌اش، برایان اسپالی، غیرمستقیم به او کمک کرده بود. رسیدن به آن ظهور اسپالی پس از اخراج از Bonobos، یک استارتاپ جدید راه اندازی کرده بود، یک سرویس مد اشتراکی به نام Trunk Club. پنج سال بعد، او ترانک کلاب را به فروشگاه های زنجیره ای نوردستروم به قیمت ۳۵۰ میلیون دلار فروخت و حدود ۱۲ میلیون دلار سرمایه مخاطره آمیز جمع آوری کرد. Bonobos اکنون دو برابر بیشتر در تجارت بود، خیلی بزرگتر از Trunk Club نبود و برای رسیدن به آن به ۱۰ برابر بیشتر سرمایه گذاری (۱۲۷ میلیون دلار) نیاز داشت. دان در Burn Rate می نویسد: «اسپالی بر اساس جدول امتیازات سرمایه داری، برد بزرگی کسب کرده بود. از سوی دیگر، سرنوشت بونوبوس نامشخص بود. سرمایه گذاران شرکت همه اینها را دیدند، و به خصوص سرمایه گذاران اولیه شروع به بی تاب شدن کردند. آن‌ها می‌خواستند زودتر بازدهی داشته باشند.

بعد از بررسی چندین گزینه خروج، دان یک معامله سهام خصوصی را تنظیم کرد که به نظر می‌رسید. بیش از بسیاری از معاملات از این شرکت محافظت می کرد – اما سپس با یک آشنای قدیمی، مارک لور، کارآفرینی که ماه ها قبل آخرین استارت آپ خود، Jet.com را به والمارت فروخته بود، دوباره ارتباط برقرار کرد. لور که یک استارتاپ قبلی به نام Quidsi را به آمازون فروخته بود، به دان توضیح داد که والمارت قصد دارد در یک نبرد تهاجمی برای برتری تجارت الکترونیک با آمازون مقابله کند و او به عنوان رئیس تجارت الکترونیک والمارت این مسئولیت را رهبری می کند. او به عنوان بخشی از استراتژی جنگی خود، ساخت مجموعه‌ای از برندهای بومی دیجیتال را در نظر گرفت که می‌توانست برخی از محصولات انحصاری را که آمازون نداشت به مشتریان ارائه دهد. آیا اندی با او متحد می شود و آن گروه را اداره می کند – و بونوبوس را به عنوان یک قطعه کلیدی از پازل همراه می آورد؟

دان موافقت کرد. برای فروش شرکت به قیمت ۳۱۰ دلار میلیون دلاری و خود را واقعاً هیجان زده یافت که روی چیزی به بزرگی حمله به آمازون کار کند. همچنین او را از تنگنای Bonobos خارج کرد، جایی که افزایش هزینه بازاریابی دیجیتال نشان می‌داد که مدل کسب‌وکار دارای چالش‌هایی مانند عدم کسب سود است. کارکردن Bonobos زیر چتر Walmart از نظر تئوری می تواند از آن در برابر نیروهای بازار محافظت کند و مطمئناً کارایی را باز کند.

او در این سایت حضور یافت. دفتر مرکزی والمارت در بنتونویل، آرکانزاس، برای ایجاد تغییر فعال شد. بونوبوس در نیویورک می ماند و مدیرعامل آن باقی می ماند، اما کلبه ای را در پشت یک B&B بنتونویل اجاره کرد و شروع به گذراندن بیشتر وقت خود در آنجا کرد، یا در هوبوکن، نیوجرسی، جایی که لور بر دیجیتال نظارت داشت.

هر چه اسپالی بیشتر صحبت کند، بیشتر صحبت می کند. احساسات او به خود می پیچد. او می‌گوید: «من به اندی اعتبار زیادی می‌دهم که به من کمک کرد بخش‌های بهتری از خودم باشم، و می‌خواهم با رویگردانی نکردن در طول روند بهبودی او، به آن احترام بگذارم. اما، دوباره، “چقدر به دلیل چیزی مانند اختلال دوقطبی عذر می‌خواهیم، ​​در مقابل اینکه چقدر باید در قبال آن پاسخگو باشد؟ زیرا همه ما تمایلاتی داریم که می‌تواند ما را به دردسر بیاندازد.”

INDEED ، تعیین خط بین سلامت روان وتغییرات رفتاری دشوار است. همه ما پستی و بلندی ها، طلسم های مثبت و منفی شدید، لحظات مهربانی و بی رحمی، خیرخواهی و خودخواهی داریم. و مطالعات نشان داده‌اند که برخی از این افراط‌ها ارتباط نزدیکی با موفقیت کارآفرینی دارند.

مطمئناً، متخصصان سلامت روان معتقدند که افراطی اختلال دوقطبی به قدری بارزتر و طولانی تر است که در نظر گرفتن این وضعیت در همان طیف به عنوان بالا و پایین های معمولی نامناسب است. اما این بدان معنا نیست که هر کاری که فردی که از اختلال دوقطبی رنج می‌برد، به آن نسبت داده می‌شود. یک قاضی در نهایت پرونده حمله به دان را به عنوان یک موضوع سلامت روان رد کرد. اما آیا الگوی رفتار بد رئیس او به همان اندازه مورد توجه قرار می گیرد؟

برای دان، تنها پاسخ قابل قبول این است که هر دوی آنها شفاف باشند. بی نظمی و آگاهی از رفتارش. امروز، او علاوه بر پایبندی به داروها، درمان و برنامه خواب خود، در اولین فرصت ممکن – مثلاً در شروع یک مهمانی شام – به آشنایان جدید درباره تشخیص خود می گوید. او یک استارتاپ جدید دارد، یک شرکت رسانه های اجتماعی در مراحل اولیه به نام Pumpkin Pie، و تیم کوچکش می دانند که او دوقطبی است.

در عین حال، او سعی می کند احساسات خود را در محل کار بررسی کند، عقب بنشیند و گوش دهد، تا از تصمیمات تکانشی اجتناب کند. “Someone will say something that I totally disagree with, and I’ll feel this rising anger,” he says–“and I’ve learned to pay attention to it and work with my therapist on it. It’s like, ‘Well, why am I upset? It’s just a different idea about the future of our product. Why wouldn’t my first reaction be to pay attention to that?’ And what I’ve come to learn is that it’s usually because I don’t know what the right answer is.”

Whereas earlier in his career he styled himself as a kind of business pioneer and godfather of the digitally native, DTC brand movement, Dunn also now acknowledges that many of those brands, including Bonobos, have struggled to turn a profit. “I pioneered a bad business model,” he says.

And yet he’s no less ambitious than ever. Maybe more so. About that company Pumpkin Pie? It’s best described as Tinder for friendship–but based on personality traits rather than physical ones. Dunn conceived of it as a dating app for seniors, to help his mother-in-law find a companion, only to realize he’d devised a friend-finding tool for all ages. He also realized he’d grown jealous of the founders he was backing, who were busy building while he watched. So he asked for Zoninsein’s blessing and started hiring.

Today, he has 14 employees and $7 million in outside investment (plus his own money)–humble figures in the world of social media startups, but not, he says, because Pumpkin Pie represents a small swing. “I want to do a big one,” he says. “I want to run a big company at scale. I want to work on something for 15 years that is globally important.”

I mention that it’s the first time in all of our conversations about his past few years’ journey that I’ve heard some of that old swagger again. “I think it’s great at the beginning of a company to have an enemy,” he replies. And who is his enemy? “Facebook. I hate that company.” He wants to make some more money, too. “I think our country’s broken, and I think there’s an opportunity to put money into politics, something that I’ve gotten really into,” he says. “I want a bigger balance sheet to be able to do more good.”

Dunn is on a path to see if he can channel his most aggressive aspirations into his new, more considered approach to interacting with the world. Zoninsein is fully supportive. “It doesn’t make me worried,” she says, “because of the guardrails we’ve put up, the open lines of communication, the checks and balances with his doctor.”

Ask Brian Spaly if he would go into business with his old friend again, and the answer is an unequivocal no. “We didn’t really have any success together in business,” he notes. Still, for all his conflicted feelings, for all the personal and professional drama, Spaly believes there’s no reason Dunn’s history should stop him. “I do think Andy has in him the ability to be a world-changing founder,” he says. “I think he could do it. I really do. I believe in his goodness. I’m rooting for him.”

From the May/June 2022 issue of Inc. Magazine