شادی همه چیز در مورد دیدگاه است

مردم معمولاً به همان اندازه که می خواهند خوشحال هستند. این اصل اغلب توسط بسکتبال مشهور UCLA ارجاع می شود مربی جان وودن. این یادآوری است که نگرشی که در هنگام مواجهه با ناامیدی اتخاذ می کنیم، واقعاً به ما بستگی دارد. این شادی یک انتخاب است.

تأثیر پدرش به وودن کمک کرد تا رویکردی ذهنی ایجاد کند که به او اجازه می‌دهد پاسخ دهد. تا ناامید از خویشتن داری و عقل، به جای واکنش احساسی.

حفظ دیدگاه

در کتابی که او با همکاری استیو جیمیسون نوشت، بهترین شخصی من، وودن حادثه ای را به یاد آورد که نمونه ای از این رویکرد ذهنی بود:

“در آخرین ثانیه‌های مسابقات قهرمانی دبیرستان ایالتی ایندیانا در سال ۱۹۲۸، با یک امتیاز برتری مارتینسویل، چارلی سکریست از Muncie Central یک شوت ناامیدانه از نیمه زمین پرتاب کرد که به معنای واقعی کلمه به سمت تیرها رفت و مستقیماً از طریق زمین پایین آمد. حلقه غیرممکن بود. این غیرممکن بود: در ۴۰ سال مربیگری بسکتبال من در دبیرستان دیتون، ساوث بند سنترال، کالج معلمان ایالتی ایندیانا و UCLA، هرگز ندیدم که کسی دوباره آن ضربه را در مسابقات انجام دهد. اما من آن را یک بار دیدم – شنبه شب، ۱۷ مارس ۱۹۲۸، در آخرین ثانیه های مسابقات قهرمانی دبیرستان ایالتی ایندیانا. مارتینسویل ۱۳-۱۲ شکست خورد. طرفداران مونسی سنترال تقریباً در صدای زنگ هیستریک بودند.

«پس از آن، در رختکن ما، آرتزین‌ها، حیرت‌زده و تقریباً غمگین، روی نیمکت‌ها نشستند و در حالی که گریه می‌کردند، حوله‌ها را روی صورت خود نگه داشتند. ضربه ثانیه آخر چارلی سکریست کوبنده بود و همه بازیکنان به آرامی سر خود را پایین انداختند و گریه کردند. همه بجز یکی. نمیتونستم گریه کنم این از دست دادن عمیقاً از درون به من صدمه زد، اما همچنین می‌دانستم که بهترین کار را انجام داده‌ام. ناامید؟ آره. ویران یا افسرده؟ نه. بابا در مزرعه به ما یاد داد، “نگران نباشید که از دیگران بهتر باشید، اما هرگز تلاش برای بهترینی که می توانی باش.’ من این کار را کرده بودم. اکنون، به عنوان عضوی از تیم بسکتبال Martinsville Artesians، دستورالعمل ها و نمونه های پدر مورد آزمایش قرار گرفت. شما باختید، احساس بدی دارید—گاهی اوقات بسیار بسیار بد. اما احساس بسیار بدتر این است که بدانید هر کاری که ممکن است برای آمادگی و رقابت انجام دهید، انجام نداده اید. من کاری را انجام داده بودم که پدرم به من یاد داده بود، از جمله دو ست سه تایی او، یکی از آنها این بود که ناله نکن، شکایت نکن، بهانه نیاور. یادآوری آن باخت در مسابقات دبیرستان ایالتی ایندیانا در سال ۱۹۲۸، زمانی که آرتسیان ها مدافع عنوان قهرمانی بودند و من کاپیتان آنها بودم، هنوز هم دردناک است. ولی نمیتونستم گریه کنم پدر وقتی مزرعه را از دست داد گریه نکرد. حالا چطور می‌توانم؟»

آموزش به دیگران که شادی یک انتخاب است

وودن به‌عنوان یک معلم، گاهی اوقات به دانش‌آموزانش کمک می‌کند تا به یک موقعیت بالقوه منفی نگاه کنند از دیدگاهی متفاوت، بنابراین نتیجه را بهبود می بخشد.

در کتاب چگونه مانند کوچ چوبی باشیم توسط پت ویلیامز، باب تاو، وکیلی که در دهه ۱۹۵۰ برای تیم اول دانشگاه UCLA بازی می کرد، مثالی را شرح داد:

«در دهه ۷۰، دو تا از پسرانم به کمپ تابستانی جان وودن رفتند. کوچکترین ما، جردن، در آن زمان ۷ ساله بود و بعد از روز دوم، تماس گرفت و پرسید که آیا می تواند به خانه بیاید. او زمزمه می کرد و گریه می کرد و وقتی از او پرسیدم مشکل چیست، گفت: اینجا خوب نیست. من بازیکن خوبی نیستم و بقیه پسرها هم با من خوب رفتار نمی کنند.» از او خواستم که یک روز دیگر به او فرصت بدهد. عصر روز بعد، جردن تماس گرفت و گفت: “امروز با کوچ وودن ملاقات کردم و او می خواهد با پدر و مادرم ملاقات کند.” دلیل را جویا شدم و جردن پاسخ داد: “کوچ به من گفت که اگر دلتنگ هستی، به این معنی است که خیلی دلتنگ هستی. خانه خوب است.» مربی همچنین به جردن گفت که او «شجاع ترین پسر اردوگاه» است، زیرا با وجود دلتنگی، او را کنار گذاشته است. مربی به او گفت: “من به تو بسیار افتخار می کنم.” جردن هیجان زده به خانه آمد زیرا مربی وودن بسیار به او علاقه داشت. هنوز هم من را شگفت زده می کند که با تقریباً ۷۰۰ کودک در اردو، مربی وقت خود را با جردن می گذراند و علاقه زیادی نشان می دهد. این ثابت می کند که او چه معلم و مربی برجسته ای است. او منفی مبارزه جردن را گرفت و آن را به مثبت تبدیل کرد.»

مردم باید بدانند شادی یک انتخاب است. آنها معمولاً همانقدر خوشحال هستند که تصمیم خود را دارند. گاهی اوقات تنها چیزی که لازم است این است که یک معلم عالی به دانش آموز نشان دهد چگونه تغییر کند. طرز فکر آنها.

این مقاله در آوریل ۲۰۱۸ منتشر شده و به روز شده است. عکس از baranq/Shutterstock