فرزندپروری می تواند به رهبران چیزهای زیادی در مورد رهبری بیاموزد، نه آنچه شما احتمالا فکر می کنید

در دهه ۱۹۶۰، دیانا بامریند، روانشناس رشدی و بالینی متوجه چیزی ساده و ظاهراً واضح شد. بامریند در تحقیقات خود به دنبال بخش تجارت نبود. او مستقیماً رهبران یا رهبری را نیز در نظر نمی گرفت. او در حال تحصیل فرزندپروری بود. با این حال، مشاهدات او به سازمان‌ها و رهبران آنها به در دوران پرتلاطم امروزی شکوفا شوید.

بامریند در نتیجه گیری های خود به چیزی حتی قوی تر و نادیده گرفته شده اشاره کرد. در نهایت بهترین والدین معلمان هستند. بهترین رهبران هم همینطور. کار آنها ایجاد یک رابطه ثابت نیست که در آن یکی دستور دهد یا نوازش کند و دیگری وابسته شود. نقش معلم سیال است. این یک جستجوی مداوم برای تعادل است. همچنین زمینه‌ای است، و از این نظر، دائماً ناپایدار است. هدفی را دنبال می کند و سپس به هدف بعدی تبدیل می شود. اگر اینطور نباشد، آتروفی می‌شود (در بهترین حالت)، یا به اختلال در عملکرد تبدیل می‌شود. هدف فرزندپروری، آموزش و رهبری، توانمندسازی – توانمند ساختن کودک، دانش آموز یا کارمند برای انجام دادن برای خود است، به طوری که آنها نه تنها “انجام دهند” یا دنبال کنند، بلکه برای انجام کارهای بیشتر توانمند شوند. بهتر است، و هر دو را به طور فزاینده ای به تنهایی انجام دهید. به این فکر کنید.

روزی روزگاری، ما افسانه‌ای را در مورد رهبران تبلیغ می‌کردیم: اینکه می‌توانست یک نسخه قهرمانانه وجود داشته باشد که در آن یک نفر وجود داشته باشد. همه را می دانست، ایده می گرفت و هدایت می کرد. این هرگز واقعاً درست نبود، با این حال این نسخه از رهبری یک دروغ مطلق در دنیای پیچیده، دائماً در حال تغییر و نامطمئن است. وظیفه رهبری به سادگی خیلی بزرگ است. سرعت تغییر به سادگی بسیار زیاد است. دقیقاً به همین دلیل است که رهبران باید به دیگران آموزش دهند و آنها را برای رهبری پرورش دهند.

تعداد بسیار کمی از رهبران واقعاً مایل به انجام همه این کارها هستند. و تعداد بسیار کمی از کارمندان مایلند در کار خود به سرعت بگذرند و هرگز احساس تسلط یا تأثیرگذاری نداشته باشند – به غیر از احساس استقلال و مشارکت خلاقانه. به همین دلیل است که بینش به ظاهر ساده بامریند بسیار قدرتمند است. سه نوع از والدین او به رهبران آزمون تورنسل و راهنمایی می‌دهند که چگونه در این لحظه رهبری می‌کنند و چگونه می‌توانند در آینده به طور مؤثرتری رهبری کنند. تاکید او بر تدریس به عنوان نقش اصلی نه تنها برای رهبران ارشد، بلکه برای هر کسی که رهبری را برعهده دارد، اساسی است. تیپ‌های او کمتر الگو هستند و بیشتر به چشم‌اندازی برای رهبران هستند تا ارزیابی کنند که چقدر به رهبری اجازه می‌دهند تا در کل سازمان گسترش یابد و چقدر به دیگران اجازه می‌دهند تا در اقدام جمعی و فرهنگی شرکت کنند. رهبری مؤثر است.