مک دونالد در یک شهر کوچک حرکتی بسیار بسیار هوشمندانه انجام داد. در اینجا نحوه واکنش سایر مشاغل نشان داده شده است

این بسیار چشمگیر است وقتی در نظر بگیرید که هزینه تلاش ۰ دلار بوده و جمعیت مارشفیلد حدود ۷۵۰۰ نفر است. این درسی است در مورد اینکه چگونه کمی خلاقیت و تمرکز بر سرگرمی می تواند تفاوت بزرگی در کسب و کار ایجاد کند. این طرز فکری است که می توانید از آن برای ارتقاء وجهه کسب و کار خود، صرف نظر از اینکه چقدر بزرگ یا کوچک باشد، استفاده کنید.

همه چیز. به‌سادگی با اعلام مقاصد مارشفیلد مک‌دونالد در تابلوی خیمه‌ای خود آغاز شد:

HEY DQ! می‌خواهم یک جنگ علامتی داشته باشیم

ما می‌خواستیم اما ۲ نفر مشغول بستنی‌سازی بودیم

این یک مرجع نه چندان ظریف به مشکلات مداوم مک دونالد با دستگاه های بستنی ساز که شناخته شده است آنقدر خراب می شوند که شخصی آن را ایجاد کرده است. وب‌سایت McBroken تا به مشتریان اطلاع دهد که کدام دستگاه‌ها در منطقه خود کار می‌کنند و کدام دستگاه‌ها کار نمی‌کنند.

خوب است که بستنی ما خودش را درست می کند

منظور شما این است که واقعاً تکان دهنده عمل می کند

جنگ نشانه ها در جریان بود. و نزدیک بود یک درجه بلندتر شود.

یک شیردوست در شلوار چیست
A DAIRY QUEEN

چرا وقتی می‌توانید ملکه شوید، دلقک می‌خورید

بسیاری از کسب‌وکارهای کوچک محلی توجه کردند و با خوشحالی وارد شدند. بانک این تابلو را روی پیاده رو بیرون ورودی خود قرار داده است: 

رزها قرمز هستند
بنفشه ها آبی هستند
ما شما هم می خواهید وارد جنگ علامت شوید…

یک رستوران مکزیکی این مطلب را پست کرده است:

PS-ما بستنی سرخ کرده ایم

EDQaJBY را امضاء کرد توجه رسانه ملی، همراه با تعداد زیادی از رسانه های اجتماعی.

جادو در این است که همه این مشاغل، با شروع حق رای مارشفیلد مک‌دونالد، می‌توانست پتانسیل یک منبع پیش پا افتاده و اغلب کم استفاده – علامت تجاری متواضع – را ببیند تا مشتریان را غافلگیر کند و درگیر کند. مطمئناً، تمام هدف تابلو جلب توجه مشتریان و ترغیب آنها به ورود به فروشگاه شما است، اما جنگ تابلوها فرصتی بود تا آنها را به شکلی شخصیتی سرگرم کند که ربطی به پیشنهادهای ویژه با زمان محدود نداشت.

سایر شرکت‌ها در گذشته این نوع پتانسیل را دیده‌اند. احتمالاً نمی توانید یک برند از کرم موبر را نام ببرید که در دهه ۱۹۲۰ وجود داشت و امروز از بین رفته است. به جز، شاید، یکی: برمه-شیو، که به طرز مشهوری همه بزرگراه‌های آمریکا را با بیلبوردهای قافیه‌ای خود تزئین کرده است. > از ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۶٫

یک اشتباه
بسیاری مرتکب می شوند
به شاخ تکیه می کنند
به جای ترمز
برمه-تراش 

آن بیلبوردها از بزرگراه ها رفته اند، اما نه از حافظه جمعی یا تخیل ما – آنها اکنون بخشی نمادین از آمریکاییانا در نظر گرفته می شوند. آن شرکت نیز از بیلبورد خسته کننده و فراگیر کنار جاده برای تعامل با مشتریان و عموم مردم به روش های شگفت انگیز، سرگرم کننده و عجیب استفاده کرد.

آیا یک جنگ نشانه یا چیزهای مزخرف مشابه همیشه به توجه ملی، میلیون ها اشتراک گذاری در رسانه های اجتماعی و پوشش تلویزیونی؟ البته که نه. رعد و برق ویروسی هر چند وقت یکبار به آن برخورد می کند و هیچ کس نمی تواند زمان یا دلیل آن را پیش بینی کند. اما حتی اگر هیاهویی وجود نداشت، جنگ نشانه‌ها به هدف انجام می‌شد: کمی سرگرمی را در تابستان داغی افسرده‌کننده وارد کنید، مشتریان را بخندانید و با برندتان درگیر شوید، و شاید برخی از آنها را به پایان برسانید. درب منزل شما.