آیا استعفای بزرگ واقعاً یک بحران میانسالی است؟

برای ماه‌ها، مردم نگران افزایش تعداد مرگ و میرهای مرتبط با کووید. در سراسر جهان، مردم با وسواس بالا و کاهش موارد جدید، بستری شدن در بخش مراقبت های ویژه و مرگ و میر را بررسی کردند – و دوباره بررسی کردند. ما هر روز آن را در اخبار شنیدیم. بسیاری از ما هرگز مجبور نبودیم به این شکل به مرگ فکر کنیم. به ما تحمیل شده، به ناخودآگاه ما تزریق شده است. اگر نگران سلامتی خود نبودیم، نگران سلامت والدین، پدربزرگ و مادربزرگ و سایر عزیزانمان هستیم که در معرض خطر بیشتری قرار دارند.

روانشناسان این را یک مورد قوی از “برجستگی مرگ و میر” می نامند. وقتی مرگ و میر خودمان به ما یادآوری می شود، دو اتفاق می افتد. ابتدا، ما عزت نفس خود را می‌خواهیم تا به ما در مقابله کمک کند. And second, we think about our continued legacy . اگر فردی که در معرض تهدید روانی مداوم مرگ و میر است، خود را در شغلی بیابد که عزت نفس او را تضعیف می کند و او را از در نظر گرفتن تأثیر ماندگار خود بر جهان منصرف می کند، ترک کار گام بعدی اجتناب ناپذیر است.

به نام “بازتاب‌های خلاف واقع، این بازتاب‌ها در لحظات تغییرات ناگهانی و مخرب ایجاد می‌شوند… مانند زمانی که یک بیماری همه‌گیر کروناویروس جدید شروع می‌شود. آنها به ما کمک می کنند تا به زندگی خود معنا بدهیم با ایجاد مسیرهای جدید برای آینده خود را باید کاوش کنیم.

در حال حاضر، افراد در سازمان‌ها تعداد زیادی از افکار را دارند. رهبران باید به افراد خود کمک کنند تا در این واقعیت های جایگزین حرکت کنند و آنها را با “چه چیزی می تواند باشد” هیجان زده کنند، اگر بخواهند به سازمان خود بچسبند.

در طول شب، روال کار روزانه اکثر افراد تغییر کرد. متوجه شدیم که از رختخواب بیرون می‌رویم، به‌سرعت به سمت میز می‌رویم و با لباس خواب‌هایمان (و احتمالاً دوربین خاموش) به جلسات زوم می‌پریم. اگرچه در ابتدا نگران کننده بود، اما آنچه در ابتدا یک تجربه خارجی و احتمالاً آزاردهنده بود، ممکن است چیزی بوده باشد که کسی برای زدن دکمه راه اندازی مجدد نیاز داشته است.

افرادی که چنین تجربیاتی دارند بیشتر با این جمله موافق هستند “من درک واضحی از اینکه چه کسی هستم هستم و آنچه هستم.»