3 نوع کارمندی که اگر بخواهید باید اخراج کنید شرکتی برای رشد

به فرزندانم می‌گویم که سخت کار کنید و هرگز، هرگز تسلیم نشوید. من به آنها یاد می دهم که قدردان باشند الف> پر از شگفتی بودن، انتظار اتفاقات خوب و جستجوی گنج واقعی و مجازی در هر ساحل، در هر اتاق و در هر شخصی. اما روزی، وقتی گنج یابی تمام شد، به آنها چگونه مردم را اخراج کنند یاد خواهم داد. الف>. این به این دلیل است که پس از بیش از سه دهه کار با مبتکرترین افراد جهان، متوجه شدم که یکی از ابزارهای کلیدی در جعبه ابزار رهبری آنها، دانستن نحوه برخورد با لغزش صورتی است.

اخیراً یک کارآفرین سریالی به من گفت “من یک فرهنگ شاد می‌خواستم. بنابراین همه افراد ناراضی را اخراج کردم.” با در نظر گرفتن این موضوع، توصیه‌های من درباره زمان و چرایی اخراج افراد در اینجا آمده است. وقتی با هر یک از سه نفر زیر روبرو شدید – و تغییر روش آنها را غیرممکن می‌دانید – در را به آنها نشان دهید.

“آیا باورتان می شود که آنها اکنون چه کاری از ما می خواهند انجام دهیم؟ و البته، ما زمانی برای انجام آن نداریم. برای این کار به اندازه کافی پول دریافت کنید. رئیس من بی اطلاع است…'”

قربانیان افرادی هستند که همیشه به دنبال مشکلی برای آزار و اذیت به جای چالشی برای غلبه بر آن هستید. همه ما گاهی اوقات می توانیم نقش قربانی را بازی کنیم، اما برای برخی، این یک سبک زندگی شده است. به نظر می‌رسد این افراد احساس می‌کنند که افراد، فرآیندها و اشیاء بی‌جان با همان سهولت مورد بدرفتاری قرار می‌گیرند – به نظر می‌رسد آنها انرژی خود را از ایفای نقش قربانی دریافت می‌کنند. آنها اغلب عصبانی، آزرده و تقریبا همیشه شاکی هستند. درست زمانی که فکر می کنید همه چیز به خوبی در حال زمزمه کردن است، آنها چیزی را پیدا می کنند – هر چیزی – برای شکایت کردن.

نکته اینجاست- – قربانیان به دنبال فرصت نیستند، بلکه به دنبال مشکلات هستند. قربانیان نمی توانند نوآوری کنند زیرا قدرت را در امکان نمی یابند. بنابراین اگر می‌خواهید یک تیم استراتژیک و خلاق داشته باشید، این تیم نمی‌تواند شامل قربانیان شود. قربانی را اخراج کنید.

“چرا آیا باید اینقدر روی این موضوع کار کنیم؟ حتی اگر ایده خوبی داشته باشیم، رئیس احتمالا آن را خواهد کشت. من قبلاً این را صد بار دیده‌ام…’ 

من این جمله هنری فورد را دوست دارم: “اگر فکر می‌کنید می‌توانید یا فکر می‌کنید نمی‌توانید، درست می‌گویید.” از تجربه من، پیوند بین باور کردن و موفقیت این است فوق‌العاده قدرتمند و واقعی. رهبران بزرگ این را درک می‌کنند. وقتی نوبت به یافتن و ارتقای مؤمنان در سازمان‌شان می‌رسد، عمدی هستند. آنها همچنین تأثیر سرطانی که افراد بی‌ایمان بر یک تیم دارند را درک می‌کنند و آنها را به سرعت و بدون پشیمانی از سازمان خارج می‌کنند.

اگر رهبری هستید که می‌گوید ماموریت شما تغییر جهان است، اما کارکنانی دارید که افراد بی‌ایمان را در خود جای می‌دهد. در حال خدمت به ماموریت شما هستند، شما در حال انکار هستید یا یک رهبر شرور هستید. کدام است؟ شما شایسته کارکنانی هستید که دریافت می کنید. کافران را اخراج کنید.

بهترین نوآوران یادگیرندگان هستند، نه دانش‌آموزان. همین را می توان در مورد فرهنگ های نوآورانه گفت. آنها در حال یادگیری فرهنگ هستند. رهبرانی که این فرهنگ ها را ساخته اند، چه از طریق شهود و چه از طریق تجربه، می دانند که برای اینکه در معرض کشف باشند، باید مشتاق جستجوی چیزهایی باشند که نمی فهمند و مستقیماً به انتهای استخر بپرند. نوآوران و کارآفرینان مایلند بدون ترس و به سرعت شکست بخورند و سپس یاد بگیرند و درس های خود را با تیم خود به اشتراک بگذارند. هنگامی که ما اینگونه رفتار می کنیم، به دیگران در اطراف خود قدرت می دهیم تا از این روش پیروی کنند، و پیش از این، شما یک فرهنگ “شگفت انگیز” دارید.

به راحتی می توان درک کرد که چرا همه چیز در سازمان ها افزایش می یابد. در مدرسه، این کسی است که بیشتر می داند بهترین نمرات را می گیرد، به بهترین کالج می رود و بهترین حقوق را می گیرد. در حین کار، شخصی که می تواند سریع ترین چیزها را بفهمد اغلب مورد تجلیل قرار می گیرد. و متأسفانه، اغلب این باهوش‌ترین و با تجربه‌ترین کارمند است که در نهایت در استفاده از دانش خود برای توضیح اینکه چرا چیزها غیرممکن هستند به جای ممکن، متخصص می‌شود.