آیا می خواهید فرزندانی تربیت کنید که روزی رهبران بزرگی شوند؟ علم می گوید این رویکرد مهم ترین است

برای یک چیز، به آنها بگویید ممکن است شکست بخورند: تحقیقات نشان می دهد ارائه تشویق بیش از حد می تواند احتمال موفقیت را کاهش دهد. برای دیگری، به تأخیر انداختن تخصص: تحقیقات نشان می‌دهد که «متخصص‌های» اولیه شغلی پس از کالج به درآمد بیشتری می‌رسند، اما «متخصصان» بعدی برای شروع کار توسط پیدا کردن کاری که مناسب‌تر با مهارت‌ها و شخصیت‌هایشان باشد .

مهمتر از همه، خوانایی بیشتر به آنها بدهید.

در یک مطالعه ۲۰۱۹ منتشر شده در ژورنال روانشناسی کاربردی، محققان پتانسیل رهبری بیش از ۱۵۰۰ نوجوان را ارزیابی کردند. آنها از همسالان، معلمان و والدین نظرسنجی کردند تا ارزیابی کنند که آیا هر فرد به عنوان یک رهبر خوب دیده می شود یا خیر. آنها افرادی را شناسایی کردند که فعالانه در نقش های رهبری شرکت داشتند. آنها سطح عزت نفس و اعتماد به نفس هر فرد را در ایفای نقش های رهبری اندازه گیری کردند.

و از نوجوانان خواستند جملاتی مانند “والدینم اغلب برای حل مشکلات زندگی من وارد عمل می شوند” و “بزرگ شدن” را ارزیابی کنند. پدر و مادرم بر هر حرکت من نظارت داشتند.”

احتمالاً می‌توانید نتیجه را حدس بزنید: کودکانی که والدین آنها بیش از حد محافظه‌کار هستند، از نظر افراد دیگر پتانسیل رهبری کمتری دارند.

و از آنجا که نحوه درک مردم از ما اغلب بر رفتار ما تأثیر می گذارد، آنها کمتر احتمال دارد که در واقع این باشند /em> در نقش های رهبری.

به وضوح همبستگی در بازی وجود دارد. تحقیقات نشان می دهد افرادی که والدین بیش از حد محافظت کننده دارند، عزت نفس پایین تری دارند و کمتر به دنبال نقش های رهبری هستند. اما تأثیر آن نیز سببی است. تحقیقات دیگر نشان می دهد که تیم ها تمایل دارند افراد کاریزماتیک، با اعتماد به نفس و برون گرا را به عنوان رهبر خود انتخاب کنند. افرادی که اعتماد به نفس کمتری دارند و برون‌گرا تلقی می‌شوند نیز کمتر برای نقش‌های رهبری انتخاب می‌شوند، حتی اگر در آن نقش‌ها برتری داشته باشند، اگر فرصت داده شود – یا اگر از آنها استفاده کنند.

همه را کنار هم بگذارید، کودکانی که والدین بیش از حد محافظت کننده دارند کمتر به دنبال نقش های رهبری هستند — و معلمان و همسالان آنها کمتر احتمالاً آنها را برای نقش‌های رهبری انتخاب می‌کند.

که به این معنی است — از آنجا که رهبران بزرگ ساخته می شوند، متولد نمی شوند — آنها نمی توانند یاد بگیرند که چگونه رهبران بهتری باشند. .

فرزندان والدینی که بیش از حد مراقب هستند ، بیش از حد محافظه کار هستند و تمایل دارند به جای اینکه از فرزندانشان انتظار داشته باشند که وظایف و موقعیت های مناسب را به تنهایی انجام دهند، در آینده در زندگی مضر هستند. از آنجایی که آنها به ندرت تلاش می کنند، تمایل دارند مهارت های حل مسئله کمتری را توسعه دهند. احساس استقلال، خودمختاری و مسئولیت پذیری آنها کمتر است.

بنابراین این احتمال وجود دارد که آنها در نقش های رهبری رسمی یا غیررسمی قدم بگذارند. به هر حال، اگر احساس نمی‌کنم که قادر به «رهبری» خودم نیستم، چرا فکر می‌کنم می‌توانم دیگران را رهبری کنم؟

همین امر در مورد کارمندان شما نیز صادق است. با مدیریت خرد، احساس مسئولیت، اختیار و استقلال کارکنان خود را خفه می کنید. هر زمان که مشکلی پیش آمد وارد عمل شوید و توانایی کارمندان خود را برای به کارگیری مهارت ها و خلاقیت خود محدود کنید.

اگر کارمندان شما موافق هستند. جملاتی مانند “رئیس من اغلب برای حل مشکلات من وارد عمل می شود” و “رئیس من هر حرکت مرا هدایت می کند”، پس شما یک رهبر بیش از حد محافظ هستید.

مطمئناً، ممکن است مشکلات سریعتر برطرف شوند. و ممکن است احتمال بیشتری وجود داشته باشد که افراد کارها را دقیقاً همانطور که می خواهید انجام دهند.

اما این بدان معناست که کارکنان شما فرصت های تبدیل شدن را از دست می دهند. رهبران رسمی و غیر رسمی بهتر آنها فرصت‌ها را برای تصمیم‌گیری – و یادگیری از تصمیم‌گیری‌های مهم از دست می‌دهند. آنها فرصت های ایجاد انگیزه و الهام بخشیدن به دیگران را از دست می دهند. آنها فرصت ها را برای اقدام سریع و قاطع و درس گرفتن از نتیجه از دست می دهند.

به طور خلاصه، آنها فرصت را از دست می دهند. برای تبدیل شدن به کارکنان بهتر.

کمی طناب بیشتری به فرزندان خود بدهید. به کارمندان خود کمی طناب بیشتری بدهید.