مل رابینز: هرگز برای ساختن دیر نیست تفاوت

می‌خواهم زنی به نام جودی را به شما معرفی کنم که نمونه‌ای باورنکردنی از این است که چگونه ایجاد تفاوت برای دیگران می‌تواند مستقیماً کیفیت زندگی شما تعیین می شود.

در سال ۲۰۱۰ جودی در دهه ۷۰ خود بود، اما ۳۰ سال پیش، زمانی که سه پسرش سرانجام به مدرسه ابتدایی رفتند، او متوجه شد که مدتی در دستانش بود. او تصمیم گرفت آن زمان را با داوطلب شدن در یک گروه آسایشگاه محلی پر کند. او فهمید، چرا که نه؟ این تجربه او را از خانه بیرون خواهد کرد و راهی برای به کسی که نیاز دارد کمک کنید.

او خاطره روشنی از اولین بیمار خود، زنی ۳۸ ساله به نام میا دارد. شوهر میا بر اثر سرطان مغز در حال مرگ بود و او برای مراقبت از فرزندان کوچکش به کمک نیاز داشت – برای آنها کتاب بخواند، بازی کند، غذا بپزد و دوست آنها باشد.

در طول هشت سالی که جودی به صورت داوطلبانه برای آسایشگاه داوطلب شد، تراژدی‌های زیادی را مشاهده کرد، اما همیشه یک موضوع مشترک داشت: افراد زیادی در این دنیا وجود دارند که فقط می‌خواهند کسی – هر کسی – آنجا باشد.

اولین تجربه با فرزندان میا هرگز جودی را ترک نکرد. وقتی یک بزرگسال می میرد، همه حواسشان به پدر و مادر است در حالی که بچه ها اغلب فراموش می شوند.

بنابراین حرکت بعدی او داوطلب شدن به عنوان مشاور در یک مرکز سوگواری برای کودکان بود. شکی نیست که وقتی از قدرت حضور در کنار کسی که نیاز دارید استفاده کنید، هرگز شما را رها نمی کند. جودی در هفتادمین سالگرد تولدش (پس از مراقبت از شوهر متوفی خود)، سفری به ویتنام داشت. در راه خود به آنجا از کامبوج گذشت. او اسیر معابد، مردم و تاریخ بود. اما این بچه ها بودند که واقعا قلب او را تسخیر کردند. به هر کجا که می‌پیوندد، بچه‌های نیازمند بودند. او درباره سازمانی به نام هنرهای زنده کامبوجی (CLA) یاد گرفت که به کودکان هنرهایی را آموزش می‌داد که در نسل‌کشی خمرهای سرخ از دست رفته بودند.

جودی مطابق با تمایل خود برای دادن، از خود پرسید، برای کمک به CLA و این کودکان چه کاری می توانم انجام دهم؟ پاسخ: برای یادگیری هنر آموزش زبان انگلیسی در یک دوره کالج محلی (در سن ۷۱ سالگی) ثبت نام کنید، سپس به پنوم پن، پایتخت کامبوج پرواز کنید و به مدت سه ماه در آنجا زندگی کنید و به دانش‌آموزان انگلیسی آموزش دهید.

۲۰۱۰ سومین سال او در کامبوج بود، جایی که به تدریس و حمایت مالی از آموزش پنج دانش آموز CLA ادامه داد. و جودی همین روح بخشش را به خانواده خود آورد. در حدود کریسمس سال ۲۰۰۹، او The Giving Tree را راه اندازی کرد، یک بنیاد خیریه برای نه نوه اش. در تمام سال، آنها پول را در قلک خود می گذارند. در پایان سال، نوه ها پول را با هم جمع کردند، والدین آن را دو برابر کردند و جودی کل پول را دو برابر کردند. «بچه‌های ما چیزهای زیادی دارند و به وسیله‌ای نیاز دارند که از طریق آن یاد بگیرند که چگونه می‌توان بخشش کرد گیلاس در بالای یک زندگی پر برکت. امید او این است که نوه هایش در طول سال مدتی را صرف فکر کردن در مورد چگونه پس انداز کنند پول و نحوه خرج کردن آن برای استفاده از نیازهای افراد دیگر.

جودی مادرشوهر من است. او به من گفت: “اگر چیز دیگری باقی نگذارم، امیدوارم هیجانی را که از بخشش به وجود می آید القا کنم. و رضایتی که از حضور در کنار کسی به دست می‌آید.” جودی، شما قبلاً دارید.

این مقاله در آگوست ۲۰۱۰ منتشر شده و به روز شده است. عکس با اجازه مل رابینز