نظرات اخیر تایگر وودز در مورد LIV Golf یک مجموع را آشکار می کند درک نادرست از ماهیت کار آزاد (و مستقل پیمانکاران)

تصور کنید یک کدنویس آزاد برای کمک به شما کسب و کار خود را بسازید. در چند سال گذشته، او با کار بر روی پروژه های خود پول زیادی به دست آورد. شما از محصولاتی که او به شما کمک کرد پول زیادی به دست آوردید.

سپس یک روز او می‌گوید که نمی‌تواند هر پروژه جدیدی را انجام دهید؛ او توسط یک شرکت دیگر نامزد شده است. شما سعی می‌کنید او را متقاعد کنید که بماند، اما پولی که او می‌تواند در جای دیگر به دست بیاورد خیلی خوب است که نمی‌توان آن را از دست داد.

شما هستید. ناامید، و همچنین کمی عصبانی. به هر حال، شما به نوعی به او شروع کردید. آیا او نباید بیشتر سپاسگزار باشد؟ و وفادار تر؟

شما احتمالاً با سری LIV آشنا هستید، تور جدید و حرفه ای گلف که به عنوان رقیبی برای PGA با ارائه پیش پرداخت های عظیم و هزینه های ظاهری. (طبق گزارش ها، فیل میکلسون ۲۰۰ میلیون دلار برای ثبت نام دریافت کرده است.)

و با ارائه مجموع مبلغ جایزه تا ۲۰ میلیون دلار، با نفر آخر ۱۲۰۰۰۰ دلار دریافت می کند. (برخی از بازیکنان حتی پس از اتمام در یک سوم پایین زمین نزدیک به ۱ میلیون دلار در رویدادها کسب کرده اند.) 

و با ایجاد یک برنامه محدود، با مسابقات ۵۴ به جای ۷۲ سوراخ.

به طور خلاصه: کار کمتر، پول بیشتر.

در پاسخ، تور PGA بازیکنان سری LIV را به دلیل بازی در یک رویداد تور غیر PGA بدون اجازه PGA Tour تعلیق کرده است. (وزارت دادگستری در حال بررسی تور PGA برای “رفتار ضد رقابتی.”)

برخی از بازیکنان و کارشناسان از بازیکنانی که به این گروه پیوسته‌اند انتقاد کرده‌اند. سری LIV به دلیل ارتباط با دولت عربستان سعودی، در نظر گرفتن این تور به عنوان تلاش برای “شستشوی ورزشی” — LIV توسط صندوق ثروت دولتی عربستان سعودی تامین می شود — و مشارکت آنها به معنای تایید (یا حداقل نادیده گرفتن) حقوق بشر آن کشور است. تخلفات.

دیگران فقط فکر می کنند آن بازیکنان ناسپاس و بی وفا هستند.

مانند تایگر وودز، که در حین آماده شدن برای بازی Open گفت:

بازیکنانی که انتخاب کرده اند به LIV بروند…من با آن مخالفم. کاری که آنها انجام داده اند این است که به چیزی که به آنها اجازه داده به این موقعیت برسند پشت کرده اند…

شما فقط از قبل پول زیادی دریافت می کنید و چند رویداد را بازی می کنید و ۵۴ سوراخ بازی می کنید.

من ببر را دوست دارم. او باهوش و اغلب بصیر است.

اما در این مورد نه. تور PGA به آن بازیکنان اجازه نمی‌دهد به «این موقعیت» برسند، موقعیتی که یک رقیب حاضر است مبلغ هنگفتی به آنها بپردازد. چیزی که آنها را به “این موقعیت” رساند استعداد، سخت کوشی و جذابیت عمومی آنها بود… آنها خود را به آن موقعیت رساندند.

مثل شرکت شما، تور PGA فقط یک پلتفرم بود. مطمئناً، PGA به آن بازیکنان جوایز زیادی پرداخت کرد، اما آنها این پول را درآوردند — و به نوبه خود، تور PGA از مشارکت آنها درآمد زیادی به دست آورد. آنها به تور PGA چیزی بدهکار نیستند.

و همچنین تور PGA چیزی به آنها بدهکار نیست. مانند هر رابطه شرکت/پیمانکار مستقل، خدمات در ازای غرامت ارائه شد.

وودز همچنین نگران است که سری LIV جذب شود. آماتورهای برتر گلف، که پس از آن از تور PGA و احتمالاً از برخی از تورنمنت‌های بزرگ محروم خواهند شد – رویدادهایی مانند Masters نهادهای مستقلی هستند که ممکن است بازیکنان سری LIV را ممنوع کنند یا نتایج LIV را در جهان بشمارند- امتیازات رتبه بندی (بازی باز (بریتانیا) این هفته تصمیم گرفت که بازیکنان LIV را محروم نکند.)

آنها درست از رده های آماتور به آن سازمان [LIV] رفت و هرگز واقعاً فرصتی برای بازی در اینجا و [درک] احساس بازی در یک برنامه تور یا بازی در برخی رویدادهای بزرگ را پیدا نکرد.

این احتمال وجود دارد که برخی از بازیکنان هرگز فرصتی برای بازی در یک رشته اصلی پیدا نکنند و در آگوستا نشنال راه بروند. ناراحت کننده است که ببینیم برخی از این بچه های جوان هرگز فرصتی برای قدم زدن در این زمین های مقدس و بازی در این مسابقات قهرمانی پیدا نمی کنند.

من نمی‌دانم چگونه این حرکت در بلندمدت برای بسیاری از این بازیکنان مثبت است. من فقط آن را نمی فهمم.

همه اینها مرا به یاد صحنه هوانورد می اندازد. وقتی هاوارد هیوز (لئوناردو دی کاپریو) با هپبورن شام می خورد.

هپبورن‌ها می‌گویند پول برایشان مهم نیست.

لئو پاسخ می دهد، “این به این دلیل است که شما آن را دارید. شما به پول اهمیت نمی دهید زیرا دارید همیشه آن را داشتم.”

ببر پول دارد. او می تواند “استطاعت” را در مورد لذت راه رفتن در خیابان های آگوستا داشته باشد.

یوجنیو چاکارا، یک آماتور با رتبه بالا که به تازگی به سری LIV پیوسته است، به طور قابل توجهی پول کمتری نسبت به وودز دارد. او فرصت های خود را سنجید، ارزش خود را ارزیابی کرد – که مانند هر کارمند یا پیمانکاری مستقل، چیزی است که شخص دیگری مایل است و می تواند بپردازد – و جذاب ترین پیشنهاد را انتخاب کرد.

اما من در مورد کار و پول می دانم.

بیشتر ما، به عنوان کارمند یا پیمانکار مستقل، پردرآمدترین شغلی را انتخاب می کنیم که به ما پیشنهاد می شود، به خصوص اگر آن شغل نیز به این معنی است که ساعات کمتری کار کنید.

البته، انتخاب آن شغل ممکن است به این معنی باشد که هرگز نمی توانید در سالن های Google قدم بزنید. یا اپل. یا هر جا که کنسرت رویایی شما ممکن است باشد. این معامله ای است که برای امنیت مالی بیشتر انجام می دهید. یا تعادل کار و زندگی بهتر. یا هر روش دیگری که برای تعریف موفقیت انتخاب می کنید.

در مورد وفاداری؟ افرادی که پیشنهاد بهتری دارند – مالی یا غیر آن – به افرادی که “به آنها اجازه دادند به این موقعیت برسند” پشت نکرده اند.

شاید شما به من فرصتی دادید در حالی که هیچ کس دیگری این کار را نمی کرد. شاید کار شما به من کمک کرد تا مهارت و تجربه کسب کنم. برای همیشه سپاسگزار خواهم بود.

اما این بدان معنا نیست که باید برای همیشه بمانم. این بدان معنا نیست که من می توانم از شما انتظار داشته باشم که برای همیشه از من استفاده کنید، مهم نیست که سهم من در گذشته چقدر ارزشمند بوده است.

چون رابطه پیمانکار/پیمانکار همیشه دو طرف است. این بر اساس نفع شخصی متقابل است — نه بر اساس ادراک شخص دیگری از وفاداری یا قدردانی یا رضایت شخصی.