رهبری در عصر اعتماد: آیا شما یک توانمند هستید یا یک امپراتوری ساز؟

من اخیراً بخشی از پانلی در زمینه ایجاد ایمنی روانی برای تیم های توزیع شده بودم، و همکارم، تورین پرز، عضو پانل، توسط یک نشان دادن دست، “چه کسی دوست دارد مدیریت خرد شود؟” جای تعجب نیست که هیچ کس دستش را بلند نکرد. در حالی که به جرات می توان گفت که اکثر مردم از مدیریت خرد لذت نمی برند، اما از هدایت، راهنمایی و حمایت قدردانی می کنند و مهمتر از همه، هوس می کنند اعتماد. در واقع،  ایمنی روانی ، اصطلاحی که توسط امی ادموندسون، دانشمند رفتار سازمانی دانشگاه هاروارد در سال ۱۹۹۹ ابداع شد، به عنوان “یک باور مشترک تیمی که می توان بدون خطر مجازات یا تحقیر صحبت کرد” تعریف شده است.

از نظر من، امنیت روانی به معنای داشتن فیض شکست و لطف برای موفقیت است. به عبارت دیگر اعتماد کنید. اعتماد ارزی است که به کمک می کند تیم های با بالاترین عملکرد. به عنوان یک رهبر، باید از خود بپرسید: “آیا به من اعتماد می کنم یا بی اعتماد هستم؟ آیا قدرت می دهم یا امپراتوری می سازم؟”

رهبران که به آنها اعتماد می‌کنند و قدرت می‌دهند، جهت و استقلال را ارائه می‌کنند. ، و مرزهای به وضوح تعریف شده است. آنها فضایی را برای تیم خود ایجاد می کنند تا با اطمینان از اینکه از آنها حمایت می شود و می دانند نظر آنها ارزشمند است، چالش ها را انجام دهد.

در مورد از سوی دیگر، رهبرانی که از محل بی اعتمادی کار می کنند، می توانند حتی قوی ترین تیم ها و سازمان ها را خنثی کنند. اعتماد به قابلیت اطمینان و ثبات کمک می‌کند، زیرا مردم می‌دانند چه انتظاری دارند. رهبرانی که سعی می کنند با جمع آوری قدرت، مسئولیت، یا کارکنان برای خود بزرگ بینی خود امپراتوری بسازند، نقطه مقابل تیم هستند.

اگر در حال ساختن امپراتوری هستید، به افراد خود قدرت نمی دهید — احتمالاً آنها و در نهایت موفقیت خود و سازمان را تضعیف می کنید.

اگر یک حذف کننده هستید، اطلاعات را با گروهی منتخب از افراد در تیم به اشتراک می گذارید یا پروژه هایی را به آن اختصاص می دهید مردم بارها و بارها، شما تیم خود را قدرتمند نمی کنید. محرومیت باعث بی اعتمادی و ضرر می شود، زیرا کسانی که نمی دانند نمی توانند به موفقیت کلی تیم کمک کنند.

شامل، از سوی دیگر، تلاش کنید تا بیشترین بهره را از تیم ببرید و اطمینان حاصل کنید که همه می توانند در موفقیت کلی سهیم باشند. به اشتراک گذاشتن اطلاعات بین همسالان آنها را قادر می سازد تا با ابهام کمتری عمل کنند و در نقش خود مؤثرتر باشند.

به عنوان رهبر، مهم است که از خود بپرسیم که آیا ما معلم هستیم یا شکنجه گر. بهترین رهبران تیم خود را قدرتمند می کنند و از هر فرصتی برای قوی تر کردن آنها استفاده می کنند. وظیفه یک رهبر معلم، توانمندسازی و کنار گذاشتن مسیر است. در ورزش مربی مناسب نیست و وارد بازی نمی شود. مربی مسیر را تعیین می کند و بازیکنان چشم انداز را اجرا می کنند، زیرا آنها برای انجام این کار قدرت و اعتماد دارند.

عذاب دهنده، در از سوی دیگر، مردم را از بین می برد و برای ناتوان کردن تیم تلاش می کند. این رفتار به روحیه آسیب می رساند، تیم را کمتر اثربخش می کند، و در نهایت منجر به فرسایش ناخواسته می شود، که نتیجه سازمان را ضعیف می کند.

اجاره‌کنندگان در صورت سخت‌تر شدن شرایط، رهبری و مسئولیت‌پذیری را واگذار می‌کنند، اما مالکان می‌دانند که مالک همه نتایج، مثبت و منفی هستند. رهبرانی که ذهنیت رانت خواری دارند، مالکیت کامل اعمال و تصمیمات خود را نمی گیرند. در عوض، آنها ممکن است عوامل خارجی یا دیگران را زمانی که کارها اشتباه پیش می‌رود سرزنش کنند.

از سوی دیگر، رهبرانی که نگرش مالکیت دارند، اتخاذ می‌کنند. مسئولیت کامل اقدامات و تصمیمات خود را دارند. آنها درک می کنند که رهبری مستلزم ریسک های حساب شده است و مایلند عواقب این اقدامات را بپذیرند. این رهبران به موفقیت تیم خود متعهد هستند و مایلند تلاش و کار سخت مورد نیاز برای دستیابی به آن را انجام دهند.

برای پرورش دادن. با نگرش مالکیت به عنوان یک رهبر، مهم است که مسئولیت پذیری در قبال اقدامات و تصمیمات خود را در اولویت قرار دهید. این به این معنی است که با تیم خود صادق و شفاف باشید، حتی زمانی که دشوار است. همچنین به این معنی است که مایل به اعتراف به هنگام مرتکب شدن اشتباه و انجام اقداماتی برای اصلاح آن باشید.