راه اندازی یک کسب و کار آنقدرها هم که فکر می کنید خطرناک نیست

وقتی به مردم می گویم یک کارآفرین، آنها اغلب پاسخ می دهند که من شجاع هستم که چنین ریسک. بسیاری می گویند که آنها نیز دوست دارند کاری را شروع کنند، اما نگران خطرات آن هستند. واکنش آنها منعکس کننده چیزی است که قرار است یک حقیقت اساسی در مورد ضربه زدن به تنهایی باشد: همه چیز در مورد ریسک و پاداش، و اگر پاداش برای استارت آپ ها (حداقل آنهایی که در سرفصل ها هستند) بسیار زیاد باشد، خطرات نیز باید بسیار زیاد باشد. موضوع این است: من فکر نمی‌کنم مسیر انتخابی من به هیچ وجه پرخطر بوده است و فکر نمی‌کنم کارآفرینی باید ریسک داشته باشد.

بنیانگذاران بالقوه تصور از دست دادن خانه خود را در یک سرمایه گذاری تجاری اشتباه کرده اند. مردم همچنین نگران خطرات اعتباری هستند – اگر من شکست بخورم مردم در مورد من چه فکری می کنند؟

خطر مالی می‌توان با راه‌اندازی نوع خاصی از شرکت و جستجوی انواع خاصی از تأمین مالی، آن را کاهش داد. شرکت من، Getaway، بیش از ۸۰ میلیون دلار سرمایه جذب کرده است، به این معنی که من سرمایه گذاران زیادی در اطراف خود دارم که انتظار دارند ۸۰ میلیون دلار خود را با بازدهی معنادار برگردانند. این فشار واقعی است. اما پر استرس ترین شرکتی که راه اندازی کردم، یک مغازه ماست یخ زده تک فروشگاهی بود که در دوران دانشگاه با یکی از دوستانم افتتاح کردم.

ریسک مالی که مردم پس از خرابی مالی نگران آن هستند، توانایی آنها برای کسب درآمد مناسب است. اغلب متوجه می شوم که مردم در مورد آنچه که می توانند به عنوان یک کارآفرین درآمد کسب کنند، تصور نادرستی دارند – اینکه آنها به شدت به خوردن رشته فرنگی رامن محدود می شوند. درست است که در روزهای اولیه، یک سرمایه گذاری معمولاً تقریباً هیچ پولی ندارد. خیلی زود است که بتوانیم فروش معنادار یا جذب سرمایه گذاران را داشته باشیم. اما با اندکی کوتاهی و یک ایده امیدوارکننده، اغلب می توان یک دور سرمایه اولیه جمع کرد و شروع به انجام اساسی ترین سرمایه گذاری کرد.

طبق تجربه من، اگر یک سرمایه گذار به اندازه کافی به ایده شما برای نوشتن چک اعتقاد داشته باشد، پس آنها می خواهند تا ببینم شما کاملاً بر روی تحقق آن متمرکز شده اید. آن‌ها نمی‌خواهند آنقدر به خودتان پول کمی بدهید که حواس‌تان را از کار پرت کنید (مهتابی یا نگرانی). من هرگز وانمود نمی‌کنم که کارآفرینان آنچه را که ممکن است در یک شرکت فورچون ۵۰۰ به دست آورند، انجام می‌دهند یا باید دستمزد دریافت کنند، اما در گفتگوی آرام با کارآفرینان دیگر، اکثر افرادی که می‌دانم سرمایه خارجی را افزایش داده‌اند، نرخ بازار پرداخت می‌شوند یا نزدیک به آن هستند.

با کاهش خطرات مالی حداقل تا حدی، مردم نگران شهرت خود هستند. حقیقت این است که ما در زمان و مکانی زندگی می کنیم (برای ما در آمریکا و به طور فزاینده ای بقیه غرب) که احتمالاً بیشترین پذیرش شکست را دارد. ما به درستی شکست را جشن می گیریم، زیرا آن چیزهای زیادی به ما می آموزد. در حالی که من معتقد نیستم که همه باید کارآفرین باشند، به نظر می‌رسد این روزها بیشتر قضاوت در مورد اینکه یک شرکتی کارآفرین است وجود دارد تا یک کارآفرین، حتی کسی که شکست می‌خورد (باور کنید که بیش از یک بار این کار را کرده‌ام!).