این معمای 50 ساله که همچنان ما را سرکوب می کند توضیح می دهد چرا ما هنوز تعصب جنسیتی قوی داریم؟

پدر و پسری در یک تصادف وحشتناک اتومبیل هستند که پدر را می کشد. پسر به سرعت به بیمارستان منتقل می شود. درست زمانی که می خواهد زیر چاقو برود، جراح می گوید: “من نمی توانم عمل کنم – آن پسر پسر من است!” چگونه ممکن است چنین باشد؟

برای چندین دهه، افراد سردرگم پاسخ های اشتباه و تصادفی را بیان کرده اند. : “پدر یک روح/خدا/فرشته است!” یا “این ناپدری اوست!” یا “پسر دو پدر دارد!” در حالی که آخرین مورد به برخی از تفکرات مترقی تغییر یافته ما اشاره می کند، این واقعیت که پاسخ آشکارا صحیح بسیار دور از دسترس ذهن جمعی ما به نظر می رسد حیرت آور است.

بالاخره، چرا درک این نکته که جراح مال پسر است برای ما دشوار است. .. مادر؟

چه مفهوم دیوانه کننده ای، درست است؟ یک جراح زن چه کسی فکرش را کرده بود

این واقعیت که ۸۰ تا ۹۰ درصد از مردم تا به امروز هنوز نمی توانند معما را حل کنند گویا است . این پرسش را مطرح می‌کند: واقعاً چقدر پیشرفت در زمینه برابری جنسیتی و حضور زنان در محیط‌های کار، به‌ویژه در صنایع تحت سلطه مردانه مانند پزشکی داشته‌ایم؟

معما هنوز یک معما است. همچنان ما را سرگردان می کند. و مشکل دقیقاً همین است.

چند تا پروژه های تحقیقاتی اخیر بیشتر به این موضوع پرداخته اند. بینش‌ها و درس‌هایی برای سازمان‌ها و برندهایی وجود دارد که به دنبال ادامه نبرد دشوار اما مهم حذف تعصب جنسیتی در بازار و محل کار هستند.

مردان و زنان به طور مساوی در ۸۰ تا ۹۰ درصد قادر به حل معما نیستند. دامنه. علاوه بر این، نرخ‌های مشابهی برای مردم هند یافت شد که نشان می‌دهد این یک تعصب آمریکایی نیست.

در یکی از مطالعات، محققان این معما را به بزرگسالان جوان در دانشگاهی با اکثریت زنان ارائه کردند. این افراد ۲۲ ساله بودند که بسیاری از آنها مادرانی دارند که حرفه ای هستند، از جمله پزشکان. هشتاد و شش درصد از پاسخ دهندگان اشتباه حدس زدند.

این باید یک چیز بزرگسالان باشد، درست است؟ شاید یک کودک بی گناه که هنوز تحت هنجارهای جنسیتی قرار ندارد، ارتباط مادر و جراح را واضح تر ببیند. ترسید نه. کودکان بین ۷ تا ۱۰ سال نیز به همان اندازه بد بودند و ۸۵ درصد آنها اشتباه حدس می زدند.

با کمال تعجب، حتی فمینیست هایی که خود را توصیف می کنند نیز از تعصب در امان نیستند. آنها با ۷۸ درصد میزان حدس نادرست، کمی بد عمل کردند. من این فرضیه را با همسرم آزمایش کردم، یک مربی حرفه ای، مدافع عدالت اجتماعی و متحدی که کار زندگی خود را برای کمک به دختران جوان در جوامع حاشیه نشین انجام داده است تا احساس قدرت بیشتری کنند.

حتی او نیز نتوانست پاسخ صحیح را دریافت کند. تعصب اینقدر سرسخت است. در سطح آگاهانه، می‌توان با رمزی از ارزش‌ها و باورهای اصلی زندگی کرد (یعنی مغز خودآگاه: “دح. البته، زنان می‌توانند جراح باشند”)، اما روایت اجتماعی هنجارهای جنسیتی سرسخت در اعماق شبکه‌های حافظه ما مدفون است. (یعنی مغز ناخودآگاه: “یک جراح زن؟ ممکن نیست”).

خبر خوبی وجود دارد. در یکی از مطالعات خود، محققان دریافتند که قرار گرفتن در معرض زبان خنثی جنسیتی، مانند گفتن “کودک” به جای “پسر”، بیان کلیشه را تا ۵۰ درصد کاهش داد.

پیامدها باید واضح باشند. این نوع کلیشه های شغلی ممکن است مانع ورود زنان به عرصه های تحت سلطه مردان شود. یا ممکن است به زنانی که قبلاً در آن زمینه‌ها فعالیت می‌کنند، سیگنال‌هایی بفرستند که به آن‌ها تعلق ندارند یا مهارت‌های مناسبی برای خوب بودن در کار خود ندارند.

از آنجایی که کسب‌وکارها به سرمایه‌گذاری در DEI ادامه می‌دهند، سرمایه‌گذاری عاقلانه برای رهبران ارشد بسیار مهم است. یک روز آموزش برای مبارزه با تعصب جنسیتی در نیروی کار شما خنده دار است — و هدر دادن کامل پول. رهبران باید بدانند که این تعصبات از نظر روانی عمیق هستند. و برای آشکار کردن آنها به تلاش جمعی، تصمیمات تجاری مبتنی بر ارزش و تفکر علمی هوشمند نیاز دارد.

هدف ما برای پنج سال آینده این است که به نقطه ای برسیم که پس از پرسیدن آن سوال، شخص در مقابل شما می گوید: “مادرش جراح است — معلوم است. اگر از من بپرسید معمای خفن.”