اهمیت بخشش خود

اگر تا به حال کاری را انجام دادید که از آن پشیمان شدید (و بیا، چه کسی این کار را نکرده است؟)، شما تنها نیستید. در واقع، شما با… هوم…  بیایید ببینیم… چند نفر روی این سیاره وجود دارند؟

واقعیت این است که همه ما گاهی کارهای احمقانه یا خودخواهانه انجام می دهیم. من می دانم که انجام می دهم. مثل زمانی که هنگام خروج از پارکینگ، آینه های جانبی ماشینم را فراموش کردم. یا وقتی ساعت ۷ برای یک نمایش در برادوی حاضر شدم و متوجه شدم که یک جشن رزرو کرده ام. یا زمانی که من بچه هایم را در یک روز خدمت معلم در مدرسه رها کردم (بچه هایم خوشحال نبودند). و این فقط برای شروع است. من همچنین نظرات تند و تیز و ناخوشایندی داده ام که باعث توهین شده است و جرات رویارویی با یک مسئله ناخوشایند را نداشته و تنها برای پرداخت بهای گزافی در خط مقدم است. من می توانم ادامه دهم، اما شما اصل مطلب را می فهمید.

به همین دلیل است که من در مورد اهمیت بخشش خود بسیار فکر کرده‌ام – وقتی که ما دچار لغزش می‌شویم، به هم می‌خوریم و نمی‌توانیم به ایده‌آل‌های خود عمل کنیم، به خود رحم کنیم.

البته، من با این فرض کار می کنم که شما نیز چند اشتباه مرتکب شده اید. شاید در عجله خود برای خشنود کردن یا دستیابی به آن، خیلی سریع صحبت کرده باشید یا تصمیمی عجولانه گرفته باشید که اگر برای فکر کردن مکث می‌کردید، می‌دانستید که پایان خوبی نخواهد داشت.

همانطور که گفتم، به باشگاه بپیوندید – در کنار چند میلیارد “انسان شدن” در حال پیشرفت.

پس چگونه می توانید از پشت خود خلاص شوید، شفقت بیشتری نسبت به خود داشته باشید و هر بار که نیروهای کوچکتر، مغرورتر و بدوی طبیعت شما سعی در برتری شما را دارند، انرژی خود را صرف درهم شکستن روحیه خود نکنید؟

شما با پذیرفتن انسانیت خود شروع می کنید، و خود را به عنوان موجود انسانی معیوب اما خطاپذیری که هستید می پذیرید. با پذیرش اینکه هیچ یک از ما هرگز واقعاً به کمال برسید، به شما این امکان را می دهد که در طول سفر خود برای تبدیل شدن، اضطراب کمتر و لطف بیشتری را تجربه کنید.

البته، شاید شما احساس می کنید که اشتباهات شما بسیار فاجعه بارتر از کشیدن آینه ماشین یا از دست دادن صبر با فرزندانتان است. شاید شما آنقدر از کاری که انجام دادید مملو از شرم هستید که نمی توانید تصور کنید چگونه می توانید اشتباهات خود را ببخشید. شاید مردم صدمه دیده اند. شاید زندگی ها نابود شد. ثروت از دست رفته قلب ها شکسته است.

اما مسئله اینجاست: خودداری از بخشش از خود و انتخاب رنج در سرزنش خود به هیچ‌کس خدمت نمی‌کند. آنچه از دست رفته را بازیابی نمی کند یا آسیب وارد شده را خنثی نمی کند. تنها کاری که انجام می دهد این است که شما را از توانایی یادگیری درس های ارزشمندی که اشتباهات شما برای شما دارند محروم می کند – درس هایی که در غیر این صورت نمی توانستید بیاموزید – و استفاده از خرد انباشته ای که به سختی به دست آورده اید تا هدیه ای بزرگتر برای دیگران باشید. به هر حال، هر دقیقه ای را که در احساس گناه خرج می کنید می گذرانید اشتباهی که انجام دادید لحظه ای است که شما اوضاع را درست تر نمی کنید.

این بدان معنا نیست که دیگران کاری را که شما انجام داده اید ببخشند. این “کار قلبی” آنهاست که باید انجام دهند، نه کار شما. در هر صورت، چه دیگران بخشش خود را به شما تعمیم دهند، هرگز نباید به این فکر کنید که آیا آن را به خودتان نیز تعمیم خواهید داد. و البته، اگرچه ناگفته نماند، پذیرفتن خودبخشی به شما اجازه نمی دهد تا یک تندخو یا بهانه ای برای پایین کشیدن دیگران باشید. فقط شما را از پاره کردن خود خلاص می کند.

یک بار شنیدم که اپرا بخشش را اینگونه تعریف می کند که دیگر از گذشته علیه کسی استفاده نکند. به همین ترتیب، بخشش خود به این معناست که دیگر هرگز از لحظات سقوط خود علیه خود استفاده نکنید. بلکه متعهد شدن به انجام کار قلبی خود، مقابله با صداقت وحشیانه خود با نیروهای عمیق تری است که در وهله اول شما را به انجام آن اشتباهات سوق داده است. و سپس، به بهترین نحو ممکن آشفتگی‌هایتان را پاک می‌کند و دوباره خودتان را به متعهد می‌کنید دفعه بعد بهتر عمل کنید. و هنگامی که دوباره به هم ریختید (همانطور که می خواهید)، این چرخه را تکرار کنید. (توجه: بارها آن را تکرار خواهید کرد.)

هیچ یک از ما در برابر وسوسه مصون نیستیم، و هر یک از ما در یک زمان یا زمان دیگری، احترام به خود را تسلیم منافع شخصی خود کرده ایم. کشش غرور، حرص، حسادت یا ترس می تواند قوی باشد. بسیار قوی. مگر اینکه ما مرتباً با بالاترین بخش خود – آن قسمتی که آرزوی سخاوتمندی، مهربانی، شجاع و راستگو بودن را دارد – در ارتباط باشیم، نیروی پایین‌تر می‌تواند پیروز شود.

پس خطاپذیری خود را بپذیرید، همنوع من. به خود اجازه دهید که همه آن را با هم نداشته باشید، همه زمان. انجام این کار از نظر ذهنی، عاطفی، فیزیکی و معنوی فضای جدیدی را برای گسترش شفقت بیشتر و ایجاد ارتباطات عمیق‌تر با سایر موجودات انسانی ناقص در زندگی شما باز می‌کند.

مزایا به همین جا ختم نمی شود. همانطور که دکتر کریستین نف محقق دلسوزی به خود در پادکست Live Brave، تحقیقات نشان داده است که دلسوزی به خود یک عامل تعیین کننده قوی یادگیری، انگیزه و عملکرد نسبت به عزت نفس است. به این معنا که در مورد خود بسیار مهم فکر کردن کمتر از مهربانی با خود است، در حالی که آن را نمیخکوب نکرده اید. به زبان ساده: مهربان بودن با خود وقتی تزلزل یا شکست فقط کار خوبی نیست، کار هوشمندانه ای است که باید انجام داد.

اگر تا اینجا خوانده اید، شاید به این دلیل است که وقت آن رسیده است که کمی بیشتر به خودتان رحم کنید و بخشش خود را بیشتر کنید. اگر چنین است، من از شما دعوت می کنم تا در مورد این سؤالات فکر کنید (آنها یک تمرین مجله قدرتمند می سازند!):

1. برای چه چیزی نیاز دارم که خودم را ببخشم؟
2. این کار چگونه به من کمک می کند تا یاد بگیرم، رشد کنم و فردی صمیمانه تر باشم. بهترین ها در اطرافیانم؟
3. اگر این کار را نکنم چه هزینه ای برای من خواهد داشت؟

شاد شدن.

این مقاله در جولای ۲۰۱۶ منتشر شده و به روز شده است. عکس @KostikovaNatalia/Twenty20