Hearth: A Writer مفهوم خانه را در طول او بررسی می کند اوایل کار به عنوان یک نویسنده در دهلی، بمبئی و ایالات متحده

خانه اکنون یک اتاق مشترک با دو دانش آموز از شهرهای مختلف بود. برای کسی که همیشه اتاقی از خودش داشت، این ناراحت کننده بود. عینک های رز رنگی به لنزهای معمولی تبدیل شدند. باید تنظیماتی انجام می شد. یکی می خواست چراغ ها روشن باشد تا دیر درس بخواند. دیگری می خواست با خانواده اش در خانه گپ طولانی و سخت داشته باشد. دعوا، اشک، سکوت، در آغوش گرفتن، رفتار عادی شد. بنابراین به اشتراک گذاشتن فضا با خواهر و برادرها اینگونه بود—من آن را به تجربه ارزشمندی تبدیل کردم. دوست جدیدی که در راهرو زندگی می‌کرد و قرار بود در سال‌های آتی شبیه خواهر یا برادری شود، به‌طور معمول با عبارات گرسنه توله سگ من مجبور به پختن رشته فرنگی فوری در طول دردهای نیمه شب می‌شد.

یک سال بعد، دوره به پایان رسید و زمان خروج فرا رسید. ماندن با والدین دوست پسرم تا زمانی که کار پیدا کنم عملی به نظر می رسید زیرا در نهایت ازدواج می کردیم. اما او تصمیم گرفت که از آنها هیچ لطفی نکند، به خصوص وقتی که رابطه به دلایل دیگر تیره شد. من موافقت کردم و به اولین اقامتگاهی که پولی برای مهمان پیدا کردیم نقل مکان کردم. عجله جهنم می کند. خانه اکنون یک اتاق کوچک بود که با سه دختر در یک آپارتمان یک خوابه مشترک بود، جایی که صاحبخانه عجیب و غریب روزها روی میز آشپزخانه می خوابید و شب ها ما را وحشت زده می کرد. من با دستمزد ماهانه ۶۰۰۰ روپیه (تقریباً ۸۰ دلار) به عنوان یک نویسنده جوان در نسخه هندی یک مجله نوجوان شغلی پیدا کردم که بیش از نیمی از آن به اجاره پرداخت شد. شام صرفنظر می شد یا شامل یک غذای ارزان خیابانی بود. این من بودم که برای زندگی خودم از درآمد خودم پرداخت می کردم. خوشبختانه پدر و مادرم هرگز نحوه زندگی من را ندیدند. من بلافاصله به دهلی بازگردانده می شدم. در میان تنش فزاینده، تعطیلات آخر هفته با دوست پسر و خانواده‌اش از طریق غذای خانگی و لباس‌شویی تسکین می‌داد. مرحله مبارزه عاشقانه که به گذشته نگر بود، شش ماه به طول انجامید، به اندازه کار من. بعد از اینکه از طریق ایمیل با بریتنی اسپیرز مصاحبه کردم – داستانی که روی جلد آن قرار گرفت – کارم تمام شد. این چالش‌برانگیزترین تکلیف من بود که فرهنگ پاپ و فهرست سفر را پشت سر گذاشت.

خانه نیز جایی بود که قلب در آنجا بود. شکسته.

* * *

سه سال بعد به شهر کارما بازگشتم و در نشریه رویایی آن زمان خود با چهار برابر دستمزد – بدون هیچ عشقی، شغلی داشتم. این بار مامان کمک کرد آپارتمان یک خوابه خودم را با مبلمان دست دوم تزئین کنم. او به نشانه تشویق یک لایه رنگ روی دیوارها کشید. حالا می‌توانستم اجاره‌ی تنهایی‌ام را بپردازم. این مبارزه شامل AC، تلویزیون یا حمل و نقل شخصی نبود. یا بیرون می‌رفتم و گزارش می‌دادم یا مشتاق یک غذای گرم در خانه دوستان بودم. یک بار، عشق سابق را دعوت کردم تا نشان دهم چقدر در زندگی آمده بودم. وابستگی به تایید او ادامه داشت… قدردانی با یک جفت آویز دیواری برای خانه جدید من منتقل شد. اما قلب طرد شده نتوانست به چمدانش استراحت دهد. آویزها را روی دیوار نصب کردم، یادآوری ظریفی برای از بین بردن او از زندگیم.

به تدریج، با رفتار عجیب رئیسی، کار به کابوس تبدیل شد. مهم نیست که چقدر تلاش کردم، ناگهان هیچ چیز به اندازه کافی خوب به نظر نمی رسید. دیوارهای سفید و مهربان خانه من شروع به بسته شدن کردند. در روزهای دیگر، سایه‌های تاریک آنچه را که در درونم می‌گذراند منعکس می‌کرد. به دلیل انتشار داستانی برای جلوگیری از ناراحتی افراد تأثیرگذار، یک سال بعد استعفا دادم به بهانه اینکه روزنامه نگاری را کنار گذاشتم به دلیل تمایل غیرقابل توضیح و غیرقابل توصیف برای “یادگیری پیانو”.

“چیزی را بیاموز…؟” ویراستار تقریباً آب دهانش را به گوشی انداخت. استفاده از یک استعاره مودبانه برای هنر که در آن عصبانیت من به جای “من استعفا دادم” عصبانی، ناگفته باقی ماند. حوصله توضیح دادن را نداشتم و گوشی را قطع کردم. به نظر می رسید که پیاده روی ۵ مایلی به عقب برای همیشه ادامه دارد. به خانه برگشتم تا دوباره بروم.

خانه جایی است که قلب در آن قرار دارد. سفت شد.

* * *

صداهای پراکنده و آه های بلند مانند یک مادربزرگ بداخلاق آشپزخانه را پر کرد و به آرامی آب داغ را در شکم آبی براقش ریختم. من باید مراقب بطری لاستیکی سفارش‌دهی آنلاینم بودم که هر شب مانند یک والدین آرامش‌بخش گرما می‌بخشید – یک مراسم شبانه آرامش‌بخش که به خواب کمک می‌کرد.

ده سال گذشت. من ۸۰۰۰ مایل دورتر به ایالات متحده رفته بودم. کشوری که از کودکی کنجکاو بودم از آن دیدن کنم. ما خانواده‌ای در این سرزمین داشتیم که از آنجا، در بازدیدهای سالانه‌شان، در زمانی که اقتصاد هند آزاد نشده بود، شکلات‌های براق و مستحکم و پنیر چدار تیز برای ما می‌آوردند.

اینجا من بودم، همه جوایز اصلی گزارش محیط زیست در هندوستان تحت نظر من، و احتمالاً در مورد ارزنده ترین بورسیه روزنامه نگاری در سراسر جهان. از خانه ۵۰۰ متری خانواده ام تا یک آپارتمان اجاره ای ۵۵ متری خودم در کشور دیگر. با دو کیسه لباس و ذهنی باز وارد شدم، آماده برای ایده های جدید. یک بطری بزرگ لوسیون بدن، یک دفتر خاطرات سیاه جدید و یک یادداشت دست‌نویس مستأجر قبلی، یک روزنامه‌نگار زن، از ورود من استقبال کرد.

آشنایی با یک خانه جدید مانند رفتن به اولین قرار ملاقات است. به آرامی قفسه های صاف آشپزخانه را باز کردم و محتویات آن را بررسی کردم. مقداری از چای سیاه و ادویه جات او باقی مانده بود… ما قبلاً در مورد پالت های مشابه خود پیام هایی رد و بدل کرده بودیم. دیدن زنده شدن آن توصیفات متنی متفاوت بود، آرامش بخش.

تقریباً همه چیز در اینجا برعکس بود – از کلیدهای برق، کنار جاده رانندگی، تعاملات اجتماعی (تقریباً هرگز به غریبه ها در جاده در هند لبخند نمی زنیم). در شب اول، به یک کاسه نودل فوری که پسر عمویم بسته بندی کرده بود، رضایت دادم. وقتی همه چیز جدید است، یک عنصر آشنا کمک می کند. خاطرات روزهای خوابگاه در بمبئی جاری شد. دوستی که آن رشته فرنگی را آماده کرد تا حدودی مسئول مکان فعلی من بود.

و مکانی بود. روشن شدن نور نزدیک دستگاه قهوه چند ثانیه بیشتر از بقیه طول کشید، مانند یک عجب پنهانی که هنگام آشنایی با کسی کشف می کنید. من قبلا هرگز از ماشین ظرفشویی استفاده نکرده بودم. کارآمد! من در هر گوشه و کنار خانه جدیدم غوطه ور شدم. روی نقشه‌های موبایل حرکت کنید، یک راهنمای پیاده‌روی سرگرم‌کننده در شهر در قفسه کتاب وجود داشت، و یک نقشه کاغذی با کالج و سایر مناطق کلیدی مشخص‌شده، روی دیوار آویزان بود.

در کمتر از شش ماه، این خانه تبدیل به خانه ای شد که در آن دوستی های جدیدی با فنجان های چای زردچوبه آغاز شد. خانه ای که در آن آشپزی خیچدی را یاد گرفتم، یک غذای راحت از عدس و برنج، با یک برادرزاده جوان دلسوز به عنوان آزمایش کننده. آنجا خانه ای بود که من آنقدر شجاع بودم که یک بعدازظهر با شراب در قوطی حلبی و گپ زدن، و همکلاسی هایم برای یک شام کاری مرغ، برنج و سبزیجات قرار بگذارم. خانه‌ای که با پرده‌هایش، پناهگاهی برای شارژ کردن انرژی‌های فکری صرف شده را ارائه می‌دهد. خانه‌ای که می‌توانستم ساعت‌ها در یک روز بارانی از پنجره به بیرون نگاه کنم، قهوه داغ و پیتزای سرد بخورم، یا در آخر هفته‌های برفی به گرمی در کنار هم بمانم و به موسیقی کلاسیک گوش کنم و روسری بره و سوخاری بره بزنم. خانه ای که وقتی آب در حال جوشیدن بود، کتری با صدای بلند و جسورانه سوت می زد. خانه ای که در آن آفتاب خجالتی نبود.

خیابانی که در آن زندگی می کردم اهمیت تاریخی داشت. همچنین یک مایل پیاده‌روی تا قدیمی‌ترین دانشگاه کشور بود، جایی که در کتابخانه اصلی آن، در میان چندین میلیون کتاب، زندگی‌نامه پدربزرگم را پیدا کردم. اقتصاددان مشهور هندی دو کوچه آن طرفتر زندگی می کرد. وقتی در محوطه دانشگاه با هم برخورد کردیم، به او پیشنهاد دادم که در انتخاب غلات و شیر به او کمک کنم. نیازی به رانندگی ماشین نداشتم. بعد از ۲۵ سال دوباره دوچرخه سواری را یاد گرفتم و با گروهی از زنان روستایی در یکی از فقیرترین مناطق هند که از دو چرخ به عنوان یک جنبش اجتماعی استفاده می کردند، همبستگی کردم. سواری انعکاسی در امتداد رودخانه همسایه در نیمه‌شب یا در یک صبح روشن و درآوردن مواد غذایی در کوله‌پشتی یا توقف برای عکس گرفتن از اردک‌ها و غروب خورشید در حین ورزش، رنگ جدیدی از استقلال بود. من مادرم را در تماس هفتگی خود، که تنها عضو خانواده ام است، به روز کردم. ما یک لحظه سپاسگزاری آرام را رد و بدل کردیم. من هنوز عشق دیگری را نداشتم، اما این بار عشق من به من به اندازه کافی مهم بود.

خانه جایی است که قلب در آن قرار دارد. شفا.

* * *

ماه‌ها بعد در فرودگاه، آماده بازگشت از طریق توقفگاه جدید، یادداشت جدایی یکی از دوستان جدید میزبان را باز کردم: «هرگز دست از حریص بودن برندار. این همه ما را غنی می کند.”

هنگامی که تماس سوار شدن به هواپیما رسید، فکر کردم: “تو راه زیادی را طی کردی، عزیزم – به خانه ای که در درون توست”.

این مقاله در اصل در شماره ژوئیه/آگوست ۲۰۲۲ مجله SUCCESS منتشر شد. عکس ها از شالینی سینگ.