«آنچه را که انجام می‌دهید به بهترین شکل انجام دهید»: راننده مک‌لارن فرمول 1 دانیل ریکاردو درباره ذهنی آمادگی، ایجاد اعتماد به نفس، و دوست داشتن آنچه که دارید انجام دادن
«آنچه را که انجام می‌دهید به بهترین شکل انجام دهید»: راننده مک‌لارن فرمول ۱ دانیل
ریکاردو درباره ذهنی
آمادگی، ایجاد اعتماد به نفس، و دوست داشتن آنچه که دارید
انجام دادن
شما احتمالاً نمی توانید به نحوه رانندگی با اتومبیل مسابقه ای در بالاترین سطح ورزش ارتباط برقرار کنید. شما” من قطعاً شامل من می‌شود: من یک روز را در Skip Barber Racing School گذراند. من با رانندگان ناسکار. من با برنده دوبار سری جام سواری تفنگ ساچمه ای سوار شده ام راس چستین.
آنچه که اتومبیل‌رانان حرفه‌ای انجام می‌دهند هیچ ارتباطی با کاری که من در اتومبیل‌های مسابقه انجام می‌دهم ندارد. ما ممکن است دو کار فیزیکی کاملاً متفاوت را انجام دهیم.
اما همه — به ویژه کارآفرینان، که معیشت و عزت نفس آنها اغلب با هر تصمیمی که می‌گیرند احساس خطر می‌کنند — می‌تواند به چالش‌های ذهنی مربوط به عملکرد در بالاترین سطح آنها مربوط شود. ایجاد و حفظ اعتماد به نفس. مقابله با فشار. مقابله با انتظارات بیرونی و داخلی.
به همین دلیل است که همه می توانند با راننده فرمول ۱ ارتباط برقرار کنند دانیل ریکاردو از مک لارن ریسینگ (البته فقط به این دلیل که اکثر ما — و توسط “بیشتر ما”، من دوباره شامل — می‌شود دوست دارم به همان اندازه جذاب و برون‌گرا باشم). ریکاردو در هشت مسابقه فرمول یک پیروز شده است. او ۳۲ بار روی سکو رفته است.
در ورزشی که در آن حرفه اغلب در چند سال اندازه گیری می شود، او در فرمول مسابقه می دهد. ۱ برای بیش از یک دهه.
بنابراین بله: او کمی در مورد مقابله با فشار و مقابله با انتظارات، به ویژه انتظارات خود می داند. .
چه مقدار از برنامه قبل از مسابقه شما آمادگی ذهنی است و نه فقط آمادگی جسمانی؟/
کمی از هر دو. به همان اندازه که یک روتین دارم، کاملاً روی آن متمرکز نیستم. در برخی از مسابقات ممکن است یک مهمان در آخرین لحظه تیم داشته باشیم، یا کسی در خانه ما را بکوبد. اغلب وقفه‌هایی وجود دارد.
بنابراین نمی‌توانم به آمادگی مسابقه خود به این شکل نزدیک شوم: «اگر همه چیز را به‌خوبی انجام ندهم، من پیچ خورده ام.” [می خندد.]
اما برخی چیزها ثابت هستند. حرکت پویا برای شل شدن. هدفونم را گذاشتم، به موسیقی گوش دادم و کمی تنفس کردم. اینجاست که من گفتگوی داخلی را با خودم شروع می‌کنم و به آن منطقه تغییر می‌دهم.
البته گاهی اوقات ناامید می‌شوم. روز مسابقه ما بسیار پر است. در حالی که ما معمولا یک پنجره ۴۵ دقیقه ای برای آماده سازی داریم، هر دقیقه از روز بسیار مهم است. بنابراین خیلی تلاش می کنم که ناامید نشوم. اگر فکر کنم، “ای مرد، من فقط پنج دقیقه از دست دادم” و آن را خالی کنم، چند دقیقه دیگر را از دست داده ام.
این به نکته دیگری منتهی می شود. مفهومی به نام تفکر خنثی وجود دارد – سعی کنید هرگز خیلی بالا یا خیلی پایین نشوید و فقط با لحظه کنار بیایید. چگونه می‌توانید تعادل بین هیجان پس از سبقت و ناامیدی را در صورت استفاده از استراتژی اشتباه تایر حفظ کنید؟
در مسیر مشکل ترین است. و این فقط من نیستم. به خاطر داشته باشید هر کاری که هر فرد در تیم برای این توپ دو ساعته انرژی ایجاد می کند، انجام می دهد.
اگر سبقت بگیرم، کمی به خودم فشار می‌آورم و این به من انگیزه می‌دهد تا به ماشین بعدی حمله کنم.
وقتی چیزی خوب پیش نمی‌رود، پذیرش و تمرکز روی گوشه بعدی بسیار دشوارتر است. اما اینجاست که خنثی ماندن از همه مهمتر است: هر چه گوشه های بیشتری را با توجه به اتفاقات از دست بدهید، یک ثانیه است که به تازگی از دست داده اید، یک ثانیه دیگر که تازه از دست داده اید. شما فقط یک سوراخ عمیق تر حفر می کنید.
بگویید که پیت استاپ بدی داریم. بد است، اما تمام شد. ما نمی توانیم به عقب برگردیم و آن را درست کنیم. ما می‌توانیم بعد از مسابقه در مورد آن صحبت کنیم، اما تمرکز بر روی آن هیچ فایده‌ای ندارد.
من فکر می‌کنم این درست است. در هر حرفه ای توضیحات را برای بعد ذخیره کنید. در حال حاضر، روی کاری که اکنون باید انجام دهید تمرکز کنید.
از طرف دیگر، موفقیت بالقوه گاهی اوقات می تواند تقریباً فلج کننده باشد. از مونزا در سال گذشته استفاده کنید — تعداد کمی از مردم انتظار داشتند مک لارن در اواخر مسابقه پیشتاز باشد. چگونه آرام و متمرکز ماندید؟
می دانم چه می گویید. احساس “من نمی توانم این را خراب کنم”.
کنترل کردن اوج‌ها دیگر سخت نیست. وقتی دیروز هشت سال پیش در مونترال رهبری را برعهده گرفتم — نه اینکه حساب کنم [می خندد] — کمی پارانویا در من رخنه کرد و فکر کردم، “من در آستانه پیروزی در اولین مسابقه فرمول ۱ هستم! [به هم ریخته] این مشکل است.”
اکنون که اعتماد به نفس و باور درونی را ایجاد کرده ام، در مونزا فکر نمی کردم که نمی توانم برای مسابقه صبر کنم. تمامشدن. من به معنای واقعی کلمه فکر می‌کردم، “این مدت طولانی است که در مسابقه ای شرکت نکرده ام، می‌خواهم از این احساس لذت ببرم. می‌خواهم این احساس، جایی که همه در تلاش برای گرفتن من هستند، پایدار باشد”.
اینگونه بود که من آن احساس را بر سر آن قرار دادم.
تلاش‌های صدها نفر و میلیون‌ها دلار برای قرار دادن ماشین شما و لاندو نوریس در پیست انجام می‌شود. شما در نوک یک هرم عظیم هستید. این ایده که ممکن است در اولین گوشه تصادف کنید و این همه زمان و تلاش را برای همه از بین ببرید – چگونه جایی برای آن پیدا کردید؟
باز هم، این فقط من نیستم. شغل هر کسی حیاتی است. مال من فقط یکی از قابل مشاهده ترین هاست.
در مورد من، در اوایل کارم تصمیم گرفتم که ترجیح بدهم به سمت پایین حرکت کنم. بر خلاف اینکه بیش از حد “مراقب” باشید و هرگز به نتیجه نرسید. اگر تصادف کنم — اگر برای حرکت بروم و از بین نرود — این نتیجه ای نیست که می خواهم، اما در قلبم احساس آرامش می کنم که می دانم همه چیز را کنار گذاشته ام.
به‌ویژه در شروع مسابقه دشوار است. نمی‌خواهید خودتان را بیرون بیاورید، اما اگر خیلی محتاط باشید، شما را می‌خورند. در آن لحظه است که آمادگی ذهنی بسیار مهم است: ایجاد تعادل مناسب پرخاشگری و صبر و هوشیاری بیش از حد در همان لحظات اول.
بیایید وانمود کنیم که رتبه ششم را شروع کرده اید. آیا تعدادی از سناریوهای بالقوه را ترسیم می‌کنید، حتی اگر هیچ شروعی احتمالاً به هر شکلی که تصور می‌کنید پیش نمی‌رود؟
شروع به درستی می تواند فوق العاده سخت باشد. من سعی می‌کنم خودم را با چندین سناریو آماده کنم.
و آهنگ‌هایی وجود دارد که در آنها رویکرد مورد علاقه‌ای دارم: یکی را در یک مسیر خاص، شاید ترجیح می‌دهم در بیرون باشم و به اولین پیچ بروم. از طریق تجربه، من یک پایگاه داده ذهنی دارم، اما گاهی اوقات شما به معنای واقعی کلمه می گویید چه خوب، هر اتفاقی بیفتد را در آغوش می کشم و واکنش نشان می دهم و به نظر می رسد که برنامه ای دارم. [می خندد.]
من نبودم؟ همیشه مطمئن نیستم، مخصوصاً وقتی برای اولین بار به فرمول ۱ رسیدم. من خیلی غرق شده بودم. مسابقه در فرمول یک برای من یک رویا بود. هیچ کس از پرت تا به حال موفق نشده بود، من آنجا بودم…
بنابراین وقتی به آنجا رسیدم، واقعاً نبودم مطمئنا من تعلق داشتم من به توانایی‌ام ایمان داشتم، اما هنوز باور نمی‌کردم که به آن تعلق دارم.
آیا لحظه ای تغییر کرد؟
اولین نمونه در سال ۲۰۱۲ در اولین فصل کامل من در F1 بود. ما در ژاپن بودیم، نزدیک به پایان مسابقه، و با [قهرمان هفت‌گانه] مایکل شوماخر برای رتبه دهم می‌جنگیدیم. دهم چندان زیاد به نظر نمی رسد، اما دهم برای تیم ما بزرگ خواهد بود.
به محض اینکه او به من نزدیک شد، من فکر کرد: “اوه نه.” اما من یک دور از او دفاع کردم. سپس دو. سپس سه. سپس چهار. و ناگهان شروع کردم به فکر کردن، “مقدس، من می توانم این کار را انجام دهم.”
احتمالاً این بود اولین لحظه بزرگی که در آن مردی که من آن را تحسین می‌کنم، یکی از بهترین‌های تمام دوران‌ها، و همانجا بودم، توانستم خودم را نگه دارم.
این سوال از Paul Thiebaut III ازطریق لینکدین: والدینتان به عنوان یک مسابقه‌دهنده جوان چه نوع پیام‌هایی به شما می‌دادند — به‌ویژه، تشویق‌های درونی و بیرونی؟
پدرم می‌گوید، حتی امروز، “آن را انجام دهید شما بهترین کار را انجام می دهید.”
او نمی گوید، “تو از همه بهتری.” او می‌گوید، “برو بیرون و از آن لذت ببر. تو عاشق انجام این کار هستی. این کاری است که بهترین کار را انجام می‌دهی. پس برو انجامش بده.” این روش اوست که می‌گوید سروصدا را فراموش کنید، هیاهو را فراموش کنید، و به یاد بیاورید که چرا وارد این کار شدید: دوستش دارید.
پدر و مادر من خیلی سرد هستند. آنها فقط می خواهند من را خوشحال ببینند و می دانند که مسابقه دادن به من خوشحالی زیادی داده است. صادقانه بگویم، آنها احتمالاً هرگز انتظار نداشتند که من در یک مسابقه فرمول ۱ برنده شوم. [می خندد.]
بنابراین همه اینها فقط یک امتیاز است. موضوع پول یا شهرت یا حضور در تلویزیون نیست. آنها فقط می دانند که این باعث خوشحالی پسرشان می شود.
امسال نتایج من در حد استاندارد من نبوده است. من معتقدم که می توانم، بنابراین مطمئناً من را راضی نمی کند. اما اگر تمام تلاشم را انجام دهم تا بهترین عملکرد را داشته باشم و از انجام آن لذت ببرم، راهی برای موفقیت پیدا خواهم کرد.
عصر
